Zimmers Hole - When you were shouting at the devil...

Century Media Records

Lol trappen staat traditioneel op de eerste plaats bij de leden van Zimmers Hole. Logisch ook, aangezien de band oorspronkelijk slechts een zijproject van gitarist Jed Simon en bassist Byron Stoud (Strapping Young Lad (SYL)) was. SYL ging in 2007 echter ter ziele, waarna beide heren tekenden bij een groter label en ze Zimmers Hole tot hun hoofdproject bombardeerden. Gelukkig is er van de interne verschuivingen niet veel te merken in de muziek. De jolige mannen gaan na zeven jaar stilte gewoon door op dezelfde (toilet)humoristische snoeiharde paden. Tot zover de geschiedenis. Wij weten niet wat u ervan vindt, maar wij vinden geluidjes en soundeffectjes helemaal te gek. Bij dit album kunnen we wat dat betreft ons hartje ophalen. Erg origineel zijn de effecten niet: gereutel, gehijg, een gitaar die door een slokdarm geduwd wordt, wat paardengetrappel en motorgeronk, ... maar die effectjes zorgen onmiskenbaar voor een luchtige sfeer en toveren af en toe zelfs een glimlach op ons gezicht. Erg leuk is ook The Vowel Song, waarin Nathan Explosion van Dethlok, die nu niet bepaalde de nieuwe Rimbaud is, een nogal moeilijke tekst voorleest. “It’s kinda hard to read when you aren’t jerking off.” Lachen. Een mens zou door de hele omlijsting bijna de muziek vergeten. Op die muziek is echter niets aan te merken: snoeihard, strak, zij het een beetje aan de conservatieve kant. Dat laatste is trouwens een welbewuste keuze van de groep. Simon en kornuiten willen vooral de integriteit van de metal verzekeren en kiezen daarom naar eigen zeggen voor een tijdloos genre. In de titelsong When you were shouting at the devil.. we were in league with the devil zingen ze licht ironisch: “Exodus was fucking right, all the posers must die.” Verwacht dus geen muziek à la SYL, geen elektronisch getinte intervallen en effecten, geen cross-over stijl of emo-momenten in de zang. Dit is de snoeiharde shit. Uiteraard staat de tijd ook in het metalgenre niet stil. De groep doet, wat de sound en het tempo betreft, erg denken aan de eerste plaat van Venom - de klassieker ‘Welcome to Hell’ - maar is natuurlijk oneindig veel gelikter, doordachter en strakker. Het drum- en gitaarwerk sluiten naadloos op elkaar aan en we betrapten onszelf er vaak op mee te bewegen op het ritme van de knappe drumbegeleiding. Zanger Chris 'The Heathen' Valagao heeft een klassieke high pitched metalstem met de nodige vibrato, maar kan ook heel laag gaan, ideaal voor een dergelijke plaat. In het nummer met manowareske allures, Hair doesn’t grow on steel, vonden wij de vocale begeleiding zelfs even indrukwekkend. Heel even maar, want wij zijn niet vlug onder de indruk. Dit album is een bescheiden aanrader voor elke liefhebber van platvloerse humor en traditioneel harde metalen. Nu-, emo- en andere moderne metallers blijven beter op een afstand.