Zita Swoon - Big City
Chikaree Records
‘Big City’ van Zita Swoon kon op geen beter moment uitkomen. Het is namelijk de ideale soundtrack bij deze eerste voorzichtige zonovergoten lentedagen waarop je bij momenten overspoeld wordt met een algemeen gevoel van gelukzaligheid. Dat is ook net wat Stef Kamil Carlens en zijn bonte gezelschap met je doen: een subtiele glimlach op je gezicht te voorschijn toveren.
Veertien jaar geleden liet Stef Kamil Carlens voor het eerst van zich horen met A Beatband. In 1995 veranderde A Beatband in Moondog Jr. maar daar kon bluesman Moondog niet mee lachen en dus werden ze een jaartje later Zita Swoon. Nu is Zita Swoon meer dan ooit een hechte groep met in de rangen Tom Pintens (gitaar, piano) en Aarich Jespers (drums), die er al sinds het prille begin bij zijn, en verder ook Bart Van Lierde (bass), Eva en Kapinga Gysel (u kent ze ondertussen wel), Joris Caluwaerts (piano) en Amel Sera Garcia (percussie). Het zijn voornamelijk die twee laatste die vandaag de sound van Zita Swoon bepalen.
Die sound is in grote lijnen dezelfde als die op ‘A Song About a Girls’ en vooral ook dan die van de magistrale live-cd ‘A Band in a Box’. Op ‘Big City’ wordt dat typische Zita Swoon-geluid nog wat verder uitgepuurd. Perfect voorbeeld is Pretty Girl, de fijne opener van dienst, die vintage Swoon is.
De catchy single I Feel Alive in the City heeft zich ondertussen ook al comfortabel in uw hoofd genesteld en is wellicht ook daar niet gauw van plan om te vertrekken. Hetzelfde zou kunnen gelden voor Je Range, een nummer waarop blijkt dat de Franse taal Carlens op het lijf geschreven is. We horen ook nog Frans in het sensuele Humble en op L’Opaque Paradis, het orgelpunt van ‘Big City’. Het nummer wordt telkens opnieuw op gang getrokken en Eva en Kapinga tillen het met hun engelenzang naar ongekende hoogtes.
Everything Is Not the Same at All is een hilarisch en funky nummer met een aanstekelijke drive waarin Carlens een overzicht biedt van zijn helden: onder andere Johnny Cash, Ike & Tina Turner, Pablo Picasso, John Coltrane en Yves-Saint Laurent passeren de revue. Ook twee covers sieren de plaat: Series of Dreams is na You’re a Big Girl Now (op ‘A Band in A Box’) de tweede Dylancover maar kan toch niet tippen aan voorgenoemd nummer. Veel beklijvender is The Night, een werkelijk sublieme cover van Morphine.
Verder ook zeker het vernoemen waard: Infinite Down (ingetogen en ontroerend), Dare to Love, een ongegeneerd pleidooi om wat meer van elkaar te houden, en Big City. Hierin vertelt Carlens op aandoenlijke wijze het autobiografische verhaal over een vader en zijn zoon die samen op reis gaan. Een mooiere hommage aan een vader hebben wij nog niet gehoord.
Als je bedenkt dat Oser Aimer een franstalige bewerking is van Dare to Love, hebben we zowat elk nummer van de plaat aangehaald en tot een hoogtepunt uitgeroepen. Met andere woorden: ‘Big City’ is een subliem meesterwerkje dat we nog lang zullen koesteren.
8 november 2008