Zita Swoon Groop - New Old World

Starman Records

Stef Kamil Carlens maakt muziek met de ongebondenheid, en de onthechting van een ultraloper. Aan elk kruispunt op zijn pad wordt hem de keuze geboden: terug naar huis of een onbekende, nieuwe richting inslaan – mogelijk nog een stuk verder van huis. Carlens kiest steevast voor de laatste optie. Zijn itineraire blijft afwisselend en avontuurlijk. Op ‘New Old World’ bewijst Carlens samen met de Zita Swoon Group andermaal zijn eigenzinnige exploratiedrang, genreoverstijgend en niet gebonden aan een welomschreven idioom of esthetiek.

‘New Old World’ bevat de – instrumentale – muziek, die Stef Camil Carlens en Aarich Jespers samen componeerden voor de gelijknamige theatervoorstelling die in 2012 het levenslicht zag. Een soort van soundtrack dus, maar tegelijk ook een volwaardige cd zonder inzinkingen of mindere momenten. Eigenlijk zouden we van elk nummer op deze plaat afzonderlijk een uitgebreide bespreking kunnen maken. Onbegonnen werk binnen de ons hier toegemeten ruimte.

In Move On, een getoondichte roadmovie, glijden glooiende landschappen voorbij. Het gesprek in Masked Conversation, treurig en nostalgisch, verandert na een poos verrassend van toon: even voorbij halfweg ontspint zich een geanimeerde discussie die nog even verder woedt in The Chairman. Tijdens Small Pavilion House komt Carlens in de buurt van de sfeer op de dEUS-rarity ‘My Sister Is My Clock’. En een nieuwe wereldbrand klinkt in The World Is On Fire zowaar als iets om naar uit te kijken.

The Machine klinkt even vrolijk en Belgisch-surrealistisch als een Decaporgel, en vloeit wonderlijk over in de Django Reinhardt-groove van Picnic. Loss klinkt dreigend en donker en is meteen ook het somberste nummer op de plaat.

Een constante in bijna alle nummers zijn de gipsyjazz- of “Manouche”-invloeden met referenties naar Reinhardt en violisten als Stéphane Grapelli of Eddie South. Hoewel Jespers en Carlens niet in het verleden willen blijven hangen, is de muziek hier toch van een ouderwetse tijdloosheid. De groep neemt telkens uitgebreid de tijd om een sfeer op te bouwen; nergens wordt in formats gedacht of gemusiceerd met airplay als oogmerk. En net daardoor is dit zo’n behaaglijke plaat.

Een plaat als een zachte, lauwe regenbui, die zachtjes je ziel schoonspoelt. Tussen melancholie en blijdschap. Elk nummer op ‘New Old World’ is van een intense schoonheid. Een plaat om spaarzaam cadeau te doen, aan een paar mensen die het écht verdienen.