Zita Swoon Group - Nothing That Is Everything

Starman Records

Ergens onderweg is Stef Kamil Carlens ons kwijtgeraakt. Zita Swoon, schitterende concerten van gezien. De laatste plaat van Zita Swoon dateert al van 2008. Sindsdien is het Zita Swoon Group geworden. En dat is meer dan zomaar de toevoeging van een woordje. Zita Swoon Group is geen rockgroep meer, die een plaat maakt en daarmee op tournee trekt. De Group is een gezelschap dat van project naar project werkt. Dat geldt ook voor ‘Nothing That Is Everything’.

‘Nothing That Is Everything’ is de soundtrack bij de gelijknamige voorstelling, die vertrekt vanuit een fragment uit de film 'Dada' van Greta Deses (1969) over de eerste dadaïstische voorstelling in het Cabaret Voltaire in Zürich in 1916. Met deze voorstelling viert Zita Swoon Group de honderdste verjaardag van het dadaïsme; en als vanouds doen ze dat met een multidisciplinaire voorstelling met eigen maskers en kostuums, dans en muziek, ritmiek en poëzie.

Het was de eerste keer dat we over dadaïsme lazen in een perstekst en wellicht ook meteen de laatste. En om de plaat beter te kunnen vatten, is het niet onbelangrijk om te zeggen dat het dadaïsme zich bezighield met het gebruik van voorwerpen, die eigenlijk al bestonden, maar ze maakten er wel net iets anders van dan wat het eigenlijk moest voorstellen. Het woord is geprikt in een woordenboek door op een willekeurige pagina het woord "dada" uit een Frans-Duits woordenboek te halen, hetgeen staat voor  speelgoedpaard (letterlijk) of stokpaardje (in figuurlijke betekenis).

Maar hoe drempelverhogend die tekst ook klinkt, laat je daar niet door afschrikken, want ‘Nothing That Is Everything’ klinkt meer Zita Swoon dan Zita Swoon Group dat ooit deed. Het album is zo toegankelijk dat er zelfs opnieuw singles uit worden getrokken. Eerst was er Dada For Spring Radio waar we Stef Kamil Carlens nog eens zelf horen zingen. Het nummer doet meteen doet denken aan My Bond With You And Your Planet: Disco en nu is er Why Say It Once?, gezongen door Eva-Tshiela Gysel en Inge Van Bruystegem.

Het is moeilijk om ‘Nothing That Is Everything’ te plaatsen; het is dan ook niet echt een soundtrack, maar toch ook weer geen plaat. Gezongen wordt er lang niet overal en de meeste instrumentals lopen nogal verloren buiten de voorstelling. What Are You Looking For When You Make A Ptreror? is al gedaan voor het begonnen is en klinkt te spacy, maar Sleep-Dance-Sleep is dan wel weer een hele mooie. En van de tracks waarin een beetje gezongen wordt, maar toch ook weer niet helemaal, bevalt ons vooral Give-Smile-Take-Smile dat van Radiohead ten tijde van Kid A en Amnesiac had kunnen zijn.

Na een goed halfuurtje zit de plaat erop. En dan kunnen we alleen maar besluiten dat ze ons niet bijzonder verveeld heeft. Maar ons leven veranderd heeft ze ook niet gedaan.