Zola Jesus - Versions
Sacred Bones Records
Nog steeds maar vierentwintig jaar oud, maar toch vertoeft ze al in de hoge regionen der serene muziek. Nika Roza Danilova, bij het grotere publiek beter gekend als Zola Jesus, kiest zeker niet de voor de hand liggende popweg om haar strijkers en pianotokkels tentoon te spreiden. Dat daarbij klassieke arrangementen worden gebruikt is bijna logisch. Voor de plaat ‘Versions’ nam ze J.G. Thirlwell en diens Mivos Quartet mee in de studio. Een gezelschap dat eerder al met Nick Cave vertoefde.
Avalanche (Slow) begint adembenemend en zeer veelbelovend waardoor het nummer meteen ongrijpbaar hoog torent. Het frêle zangstemmetje en de donkere strijkers sleuren je mee naar een heel stille plek.
Fall Back krijgt een tikkende ritmesectie mee die de beleving heel wat meer leven inblaast. Zola Jesus zelf trekt zich daarvan los met krachtig golvende vocals. Maar ook de strijkers krijgen nu steun van tokkelende drums. Later volgt in het iets meer weemoedige Run Me Out de bevestiging. Het wankelende slot zorgt blijkbaar nog voor een hindernis, iets waar in het openingsnummer ook al sprake van was.
Hikikomori houdt de ritmische puls verder aan, al is dat terug met enkele dreigende, maar op den duur langdradige donderwolken boven het hoofd. Dat de strijkers het werk alweer alleen opknappen is daarvan wellicht de oorzaak. Seekir toont even verder het tegendeel aan dankzij het contrast tussen zwierige en monotoon ondersteunende violen. Het gespeel met de echoënde vocals en drumcomputers mocht gerust vaker terug komen op het album.
Tussen al het zoeken door kan met Sea Talk nog een voltreffer aangeduid worden. Slechts heel subtiel worden er beats ondergeschoven, maar daardoor worden de andere instrumenten wel ontlast van hun ritmische taak en is het aan hen om, samen met de zangeres zelf, een hoge vlucht te nemen. Het geheel klinkt overtuigend en uitnodigend, iets wat eerder op de plaat achterwege bleef. Dan toch eens een mooi eindresultaat ondanks de bergen goede wil.
Night opent het slottrio en is nog een misstap naar de lege duisternis, waarin het vooral zoeken is tussen schichtige strijkers en bonkende drums. Tijdens In Your Nature keert de zwierigheid terug en kan de pret niet op, waarna Collapse de plaat even ingetogen afsluit als ze geopend werd.
Zola Jesus wroet zich door de plaat van intense kalmte naar beheerste uitbundigheid en terug. Maar het moet gezegd dat haar moeite vaak beter tot zijn recht komt in de vollere nummers, met meer instrumenten op de partituur. Benieuwd wat enkele jaren meer ervaring gaan opleveren.