Zornik - Crosses

EMI

Sinds 2001 timmert Zornik aan de weg die succes heet. Sinds hun eerste single Love Affair en het bijhorende album ‘The Place Where You Will Find Us’ kende het Limburgse trio (ondertussen uitgegroeid tot een viertal) rond Koen Buyse op muzikaal vlak het ene na het andere hoogtepunt. Hun durf tot variëren zal daar ongetwijfeld voor iets tussen zitten. Zo brachten ze een kleine twee jaar geleden het akoestische ‘Alien Sweetheart’ uit en nu het van energie barstende ‘Crosses’.

De opener van ‘Crosses’, Lost and Found is op zijn zachtst uitgedrukt misleidend. Net wanneer je die volumeknop helemaal naar rechts gedraaid hebt, slaat het nummer als een harde vuist in je gezicht. Dat is trouwens onmiddellijk een treffende omschrijving voor het gehele album. Zoals de single Black Hope Shot Down al liet vermoeden, kiest Zornik resoluut voor het stevigere werk. Ook al zou Buyse het zelf niet zo omschrijven, de plaat is loeihard. De bakvissen en vijftigers die ze na de vorige plaat bijgewonnen hadden, zouden nu wel eens kunnen afhaken en dat bewijst misschien ook dat Zornik volwassen geworden is. Alhoewel we daar bij het beluisteren van nummers als Fed Up en Sad She Said ook al eens aan durven twijfelen. Daar durft Nailpin namelijk al eens om de hoek loeren en zoals u weet is dat geen referentie om over naar huis te schrijven.

Waar we Zornik op ‘Crosses’ voornamelijk mee kunnen vergelijken is Muse. Tot in den treure herhaald maar het is de onontkrachtbare waarheid. Voorbeelden die deze stelling staven zijn nummers als Go/No en Fear In America. Dat hoeft echter geen obstakel te zijn want het zijn nog steeds steengoede nummers die lekker weg rocken. Het overgrote deel van de plaat bestaat overigens uit het stevigere gitaarwerk, enkel All of This Revisited (al is dat ook hier relatief) en Straight to the Bone vormen een welgekomen rustpunt.

Op ‘Crosses’ schuwt Zornik de elektronica niet meer, al is dit, misschien maar goed ook, niet té nadrukkelijk aanwezig. Er is ook meer plaats voor keyboards, zoals duidelijk blijkt uit There She Goes en aflsluiter I Will Never Be This Way

.

Heel vrolijk zal een mens niet gauw worden van het beluisteren van deze plaat. De titels doen al niet veel positiefs verwachten en zinsneden als “Get your widowmaker and put your children back inside. Yet another failure in this life of the free” geven ons niet bepaald een warm gevoel vanbinnen. Maar dat verwachten we ook niet want stiekem houden we wel van dat zwarte kantje aan Zornik.