Zulu Winter - Language

PIAS Records

Zulu Winter zou wel eens the next big thing kunnen zijn. Het Londense vijftal maakte furore op Eurosonic, trekt als voorprogramma de kar van Placebo en Keane en brengt nu zijn debuut uit. 'Language' is de titel, en onze kop eraf als het zich niet in menig eindejaarslijstje nestelt. Melige indie die even zorgeloos zweeft als een verse zeepbel.

Als kalme opener fungeert Key To My Heart. De herkenbare stem van Will Daunt deint sober mee, maar zorgt ook voor een lichtpunt. Het arrangement bestaat uit galmende gitaren en een drum buiten de klassieke lijntjes kleurt. Als een priemend zonnetje na lenteregenval. In We Should Be Swimming trekt de drum het tempo wat strakker, en ook het gitaarwerk uit zich nu tokkelend in plaats van strijkerachtig. De ingeboezemde zorgeloosheid verdwijnt wat, behalve in het meezingrefrein.

En ook tijdens Bitter Moon maant de stem, uittorend boven de doffe drum, de gelederen aan. Euforische uitspattingen zijn daar het knappe gevolg van. De volumineuze gitaarbrug beslecht het pleit met een zeer fel eerste hoogtepunt.

Met Small Pieces lijkt Zulu Winter de smaak te pakken te hebben, al blijft de zang nog steeds ietwat weemoedig en prekend klinken. Verzengende synths zijn een aangename aanvulling op de gitaren, die al iets ruwere grepen hanteren. En ondanks alweer een meezingrefrein met de nodige glamourindie op de achtergrond in Silver Tongue, klinkt de band toch met elk lied dat tikkeltje anders.

De groep neemt veel tijd voor instrumentale schoonheid. Het contrastvan bonkende drums en de zeemzoete stem  in You Deserve Better - soms zo ingetogen, soms zo groots - volgt de gitaarversnelling enkele treden hogerop, met een synth op de achtergrond. Dit unieke geluid van gloeiend gitaarwerk en glinsterende effecten zijn kant-en-klaar dagdroommateriaal.

Het recept van een ingetogen start, gevolgd door een grandioze opbouw - zowel toegepast in Let’s Move Back To Front als in Words That I Wield - is spannend zonder meer. Onze gedachten lijken wel in cirkels te gaan. We dachten al enkele malen het absolute topnummer op de plaat gehoord te hebben, maar Moment’s Drift voegt zich dankzij een langzame, helende piano moeiteloos bij het rijtje. Helaas geldt dat niet voor Never Leave en zijn sobere sleur.

People That You Must Remember kwijt zich met slaperige elektronica van zijn taak als zachtjes wiegend, bedwelmend slotoffensief. Zulu Winter levert met 'Language' iets onwezenlijk moois af: een ideale plaat om bij in slaap te vallen. Positief bedoeld.