ZZT - Partys Over Earth

Turbo Recordings

Het begon enkele jaren geleden met een toevallige single van Tiga en Zombie Nation. Beiden hebben een aanzienlijke reputatie en een cv dat hen in staat stelt om de rest van hun dagen op de Malediven door te brengen. Toch bleven ze hun potjes liever mengen en mixen tot er een soort van gifgroene stroom van gevaarlijke beats en scherpe bleeps doorheen de charts, clubs en, liefst van al, uw boxen schalde. Enkele wapenfeiten en "echt wel éénmalige" singles later komt dat album, dat er nooit zou komen, er toch. Op 'Partys Over Earth' staat zowel gloednieuw materiaal als het soort beukwerk, dat de weg plaveide naar dit hebbeding. Zij blij, wij tevreden!

Het album kent twee soorten nummers: eerder rustig schurende technomeewiegers en hyperkinetische alarmsystemen. Als u een fan bent leest dit vast te denigrerend. Wie nu al schrik heeft legt beter iets anders op voor het slapengaan.

Where Is The Captain? en Rock The Peace zitten erg goed in elkaar. Ze hebben een erg experimentele sound en, zoals verwacht, een hoge toegankelijkheidsgraad. De formule - geleend bij Justice? - van zowel een klassieke als renaissancepiano te hanteren levert een stilte voor de storm op. De kolossale basritmes maken er erg zware nummers van, maar het blijven wel twee rauwe voltreffers. En dat met een melodie die amper drie of vier akkoorden telt. Hoezo geen uitgekiende muziekmakers?

Laatste single, Partys Over Los Angeles, draait de krankzinnige kraan van bleeps wel open. Vele dj's doen het feest met een track als deze meteen stoppen. Deze twee heren doen het er ongetwijfeld pas mee starten. Een strak technotempo, dat enkel halverwege het nummer eens minimalistisch pauze neemt, met bieptonen die je naar alle hoeken van de kamer doen kruipen maakt dit nummer vrij genadeloos.

Nickel Und Dime krijgt de oneer van minst leuke track mee. Het is een tussendoortje dat zich rechthoudt op een hiphop bassclap. Er werd wel flink aan gesleuteld, dus de term "plaatvulling" blijft nog even in de kast. De uitzonderlijke vocals zijn een meerwaarde en enkele oude disco-elementen verzachten de zeden.

ZZTMF valt ook tussen de genres in. Dit is best een unieke evenwichtsoefening met beats, die als een waterval naar beneden vallen om vervolgens terug op te klimmen. Het is een plezier om hiernaar te luisteren. Gooi daar wat verhakkelde vocals bovenop en de onderhoudende variatie is een feit.

Hoe dan ook is dit album echt wel de moeite en Zig Zig Zag neemt daarbij een voortrekkersrol in. Het hoge gepiep wordt nog eens weggelaten en dit wordt meteen een favoriet van de plaat! Het progressieve nummer (genre Jan Driver) kan alle kanten uit en gebruikt die troef speels. Bij de intro van Zzafrika wordt het wegdromen niet veel later weggemoffeld tussen warrige en gure melodielijntjes. Hun bekendste wapenfeit met voorsprong en het is enkel aan te moedigen dat zulke doorbreeksingles ook op een debuutplaat raken.

Dan volgt er toch een soort van rustpunt op de plaat: The Worm is de kalmte zelf en houdt het tempo lager, maar toch nog stevig genoeg. Er zijn nog enkele elektronische bleeps; die als atomen rond de voortdenderende baslijn zwermen, maar het blijft al bij al beperkt tot een aangename hypnose. Alweer een toptrack, meneer.

Een zware drum aangevuld met een aanhoudende pieptoon, die de opbouw tot op de spits drijft, is de rode draad doorheen dit album. Tijdens Work hoor je duidelijk het songschrijverstalent van Tiga en de technische kunde van Zombie Nation opborrelen. Ook Lower State Of Consciousness drijft op een zenuwachtige basbrij, die halverwege omslaat in felle tonen, enkel te horen seconden voor er iets ontploft. Wanneer die bastonen van in het begin terug komen aandringen ontstaat er een wisselwerking die, hoe chaotisch ze ook is, je hoofd gewoon doet meeknikken.

Vulkan Alarm! doet mee met een licht beatje, dat per maat meetikt als een tijdbom zonder ontploffing. Soms struikelt het even om dan weer even gehaast terug recht te krabbelen: topproducerswerk. Als een vernietigende lavastroom over de beats baant de ruis zich een weg. Veel meer - een climax bijvoorbeeld - heeft dit lied niet om het lijf. ZZT Has Left The Building zorgt nog voor een leuke outro met gehijg als Prince op LSD.

Enkel fans houden deze plaat met de glimlach vol maar ook zij zullen een dubbel gevoel hebben: een flink aantal nummers maar het ontbreekt aan variatie. Toch krijgt deze plaat meer dan voldoende, en daar heeft hun strategische zet (oude doorbraaknummers mee op de plaat) niets mee te maken!