zZz - Juggernaut

Excelsior Records

Ottenheim en Schinkel … Klinkt als een duo uit een Duitse crimireeks, niet? Niets is minder waar. Je komt deze heren niet tegen op tv. Wel helemaal achteraan de popencyclopedie, met hun band zZz. In het Nederlandse rocklandschap – en ver daarbuiten – zorgen ze al een tiental jaar voor spanning. En nu komen ze aanzetten met een zelfverklaarde pletwals van een derde album, ‘Juggernaut’.

Wat zZz zoal uitsteekt? Om te beginnen zijn ze een hoogst ongewoon combo: met een Schinkel, die tekeergaat achter zijn orgel en synths, en een Ottenheim, die een forse beat aanhoudt en zingt met heel wat fuzz op de stembanden.  Het tweetal nam zijn debuutplaat ‘The Sound of zZz’ (2005) op op een omgebouwde boot; en produceerde met Lucy een van de coolste songs die het laagste land ooit voortbracht. No offence, Marco!

We zeggen het maar meteen: wie muziek quoteert op zijn diepzinnige of poëtische teksten, komt op ‘Juggernaut’ niet aan zijn trekken. Maar we geloven dan ook nooit dat het zZz te doen is om de Nobelprijs Literatuur. Alles draait om opwinding, een hart dat uit je borst bonkt en een trommelvlies die blijft nabeven.

De pletwals begint nog maar net te rollen of er hangt al Blood aan. Het eerste wat je hoort, is een stevige stemuithaal, meteen ingehaald door de drums en synths. Sfeerreferentie: Silver Machine, een onwaarschijnlijke hit van Hawkwind uit 1972. Van een juggernaut gesproken …

De stijl is wild, maar zeker niet vlak. En dat schrijven we grotendeels toe aan de wervelende toetsen van Schinkel. ‘Juggernaut’ walst verder: met punky (My Girl), traag brandende (Dead End), aangrijpende  (Doze) en instrumentale (Red Beat) nummers. Die laatste is een soort pastiche van prille, elektronische muziek, mét drumcomputer. Het voelt alsof de plaat daarmee naar zijn einde toeloopt, maar het strafste moet dan nog komen: de twintig tranceverwekkende minuten van Juggernaut. Een aardige lap neokrautrock. En zo belanden we weer in Duitsland …

Na de niet al te bizarre songs die het album lijken te regeren, komt Juggernaut plots als een radicale koerswijziging. Een move die je alleen maar kunt bewonderen. Gelukkig dendert het stuk niet doelloos voort: de intro is heerlijk plagerig en zZz’s raverock heeft genoeg subtiele intensiteitswissels om je bij je positieven te houden.

Het verdict: ‘Juggernaut’ is een gemixt pakket. Een onmisbare plaat? Dat niet, zo zijn er maar weinig. Maar zZz vaart zijn eigen koers, en die laat je niet onbewogen. Een verademing in deze tijden van gebakken lucht.