AC/DC - 'Live At River Plate'

Achtergrond

AC/DC heeft een nieuwe dvd uit. Hij heet 'Live At River Plate' en werd opgenomen in 2009 tijdens hun 'Black Ice'-wereldtournee, die ook ons eigenste Sportpaleis aandeed. De band vond de arena in Antwerpen wat minnetjes voor hun doen en koos voor hun meest recente liveregistratie een voetbalstadion in Buenos Aires, waar zo'n 200.000 man aanwezig was. Staat u ons eerst een kleine trip down memory lane toe? Deze rubriek heet tenslotte niet voor niets "RE-introducing".

Een van de eerste herinneringen die wij aan de Australische oerhardrockband AC/DC hebben is de barslechte verfilming van Trucks, een kortverhaal van Stephen King waarin elektrische apparaten allerhande, van vleesmessen tot bankautomaten en uiteraard vrachtwagens, tot leven komen en de mens naar het leven staan. Dat klinkt vrij fout en dat klopt ook. Erger nog: het is een understatement.

De film verscheen in 1986 onder de titel 'Maximum Overdrive' en werd geregisseerd door... jawel, Stephen King zelf want de man was het beu dat zijn boeken nooit deftig verfilmd werden. U snapt de teneur van het hele gebeuren als u gewoon even de officiële trailer van de film bekijkt, aangekondigd door de schrijver/regisseur, die nadien nooit meer achter de camera durfde te staan. Hij hield er immers een (terechte) nominatie van de Raspberry Awards voor slechtste regisseur aan over, maar Prince verzilverde dat jaar zíjn selectie met zijn prent 'Under A Cherry Moon'.

Geef ons dan maar 'Maximum Overdrive' want daar zitten tenminste nog grappige scènes in. Tenminste als u a) houdt van horror b) bereid bent om uw standaard even wat lager te zetten - geef toe, een man die een blikje vol in het kruis geschoten krijgt door een boze machine heeft wel iets - en c) niet vies bent van gitaren. Want - en nu komen we tot de kern van de zaak - Stephen King vroeg aan zijn favoriete band om de soundtrack van zijn prent te verzorgen. En dat is AC/DC. 'Who Made Who', heet dat niet zo bijster goede album, waarvoor de groep trouwens maar drie volwaardige songs maakte, waarvan twee instrumentals. In het gelijknamige nummer kan u horen hoe AC/DC op bestelling klinkt - slecht! - en krijgt u er nog wat beelden der wansmaak uit Kings onding bij toe.

Die eerste kennismaking was eerder een teleurstelling want de groep was halverwege de jaren tachtig wat op zijn retour. Onze nieuwsgierigheid werd echter enige jaren later aangewakkerd toen de buschauffeur, na afloop van Graspop 2001, tijdens een lange nachtelijke busrit huiswaarts de concertvideo 'No Bull' toonde. Dat was toch even anders dan die mislukte soundtrack uit de eighties. In de Plaza De Toros in Madrid holt Angus vanaf het eerste nummer over de volledige lengte van het podium - duckwalk inbegrepen natuurlijk - om later nog het trappenwerk van de imposante podiumkraan op te rennen en een aantal keer op de grond rond te spartelen terwijl hij een cirkel maakt. Zanger Brian Johnson hangt omgekeerd aan een gigantische klok te bengelen tijdens Hells Bells; ritmegitarist Malcolm Young en bassist Cliff Williams verzetten geen voet en blijven als vastgekoekt aan hun stack musiceren; drummer Phil Rudd rookt al drummend of was het omgekeerd? Een puike show dus, met een enthousiast publiek.

Fast forward naar 2011. Zowel regisseur David Mallet, producer Rocky Oldham als soundengineer Mike Fraser werkten in 1996 mee aan 'No Bull' en bekleden dezelfde functie bij deze dvd. Het verschil zit hem in de hd-camera's, tweeêndertig om precies te zijn. Dat geeft om te beginnen een mooier beeldformaat dan een oude vhs-videocassette. En een scherper beeld uiteraard. Het gebruik van splitscreens is leuk. Alleen slaagt men er zelfs met tweeëndertig camera's niet in om een originele invalshoek te vinden. Het geheel is redelijk in beeld gebracht - al mocht men wat ons betreft de shots langer aangehouden hebben - en je krijgt een idee hoe gigantisch dat stadion wel niet is.

De klank is dan weer beter. Men heeft nogal eens het publiek uit de mix gehaald en of dat nu echt een slechte zaak is, laten we aan uw oordeel over. Brian Johnson doet ook nog een aardige poging om de humor uit 'Maximum Overdrive' te evenaren met zijn uitspraak "Scusi, we don't speak very good Spanish."

Malcolm en de indertussen grijze Cliff staan nog steeds vastgekoekt aan hun stack en drummer Phil lijkt nog meer te paffen dan vroeger. Angus gebruikt zijn korte beentjes heel wat minder en Brian hangt niet meer aan een klok. Het showelement is met andere woorden minder groot dan vroeger. Dat hoeft wat ons betreft niet, maar indien goed uitgevoerd, zijn wij niet vies van enige overkill.

Hetgeen ons dan weer wel lichtjes stoort is het feit dat men de show niet echt lijkt op te bouwen: dat kan gebeuren als je een concertfilm maakt, geschoten over drie dagen. De band zet een puike prestatie neer met onvermijdelijke klassiekers als Back In Black, Thunderstruck, Whole Lotta Rosie en Highway To Hell. En Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Shot Down In Flames, Hells Bells, Shoot To Thrill, T.N.T. en For Those About To Rock ontbreken niet op de afspraak. Heerlijk stampende songs met een vaste refrein-strofe-refrein-structuur, waarover vedette Angus lustig soleert. Voor een band die al actief is sinds 1973, spelen ze trouwens verdomd strak.

De nieuwe plaat 'Black Ice' is een topper, die heel wat goede songs bevat en  die dus uiteraard tijdens de bijhorende wereldtournee - ook op deze dvd - gespeeld werden.

Voor de extra's hoeft u het niet te doen, want die zijn bedroevend karig voorzien. Verrassingen zijn er evenmin. Maar deze dvd is een goede inleiding tot de uitgebreide cataloog van de band en een pleister op de wonde als u hun recente passage in het Sportpaleis - die trouwens zweterig, luid en fantastisch goed was - gemist hebt. Zo ziet u Angus toch nog rondspartelen op zijn platform.