AMO - 'Chimera'

Zeven songs, zeven verhalen, evenveel klankkleuren.

Tijdens haar studies aan het conservatorium in Gent leerde Anke Thomassen de muzikanten Achilles De Raedt, Mathieu Janssens, Elias D’Hooge en Sam Goekint kennen. Twee jaar geleden leidden die ontmoetingen tot een eerste single Black Panther. Een dik jaar later volgde Yalpelor, de track waarmee AMO onze aandacht wist te trekken en die nu deze ep mag openen.

Yalpelor legt meteen enkele kenmerken van AMO bloot: het volle stemgeluid van de zangeres, de invloeden van pop en jazz, die de muzikanten aandragen, en het talent dat zij ook binnenbrengen. Black Panther liet destijds een heel ander geluid horen, maar wie denkt dat het bij Yalpelor om een koerswijziging ging, is gezien. AMO laat zich gewoon niet in een vakje duwen.

Dat bewijst Fake Roses met verve. De band klinkt hier een pak potiger en injecteert zelfs funk, stevige gitaren en een psychedelisch orgel in de sound. Het is alsof Thomassen en haar mannen een doos van Pandora openen vol geluiden. En kijk, de volgende track heet ook gewoon Pandora, al klinkt deze schuifelende jazzy track weer anders en gaat hij over een uitgedoofde liefde.  

The Oaktree start nog meer ingetogen, maar zoals in de vorige songs – die allemaal vlot de kaap van de vier minuten ronden – krijgt ook deze echt wortels en wordt er gespeeld met de dynamiek. Slechts één keer blijft AMO onder de vier minuten en dat is op afsluiter Unrequited. Je krijgt dus meer dan waar voor je geld op deze als ep aangekondigde plaat.

De ene zal zeggen dat AMO nog zoekende is naar een eigen sound, maar ons lijkt het echt de bedoeling om ongrijpbaar te blijven. Je vernoemt je ep niet toevallig naar een mythologisch wezen, samengesteld uit verschillende dieren. Die pompende bas in Incubus is dus echt geen toeval, noch het spannende drumwerk dat erbij hoort. Het zorgt voor contrast met een song als Selfdom, maar tegelijk is er die stem van Thomassen die zodanig herkenbaar is dat er toch voldoende cement tussen de songs zit.

AMO maakt het zichzelf niet gemakkelijk om een publiek te vinden. Zeker de radio zal zich geen raad weten met de vele gedaantes die deze jonge band aanneemt. Laat ons hopen dat er genoeg avonturiers zijn die dit beestje proberen te temmen.