#Belpop81 - The Honeymoon Killers - Histoire A Suivre
Een beetje historie in de #WeekVanDeBelgischeMuziek is niet mis. Na the Big Bang die de iconische 'Get Sprouts'-plaat uit 1980 was, bleek rockend en poppend jeugdig België klaar voor de grote uitbraak. En in 1981 kwam langzaam maar zeker iedereen uit de schulp gekropen. Een week major en minor classics uit kanteljaar 1981 met als baseline “L’union fait la force”.
Een vreemde eend in de Belpopbijt, deze Tueurs De La Lune De Miel, maar in 1981 leverden ze simpelweg een wereldplaat af. En je mag dat heel letterlijk nemen, want ze was toen - en nu nog - groter "in den vreemde” dan in eigen land.
Ze bestonden al even (sinds 1974) onder leiding van Yvon Vromman, die dwars door alle genres heen (rockabilly, punk, fanfare, chanson of free jazz) een unieke melange nastreefde, die in 1977 tot een eerste plaat leidde, 'Spécial Manubre' in een productie van Marc Moulin, die weinig zoden aan de dijk bracht. In 1980 vervoegden Vincent Kenis en Marc Hollander van Aksak Maboul de groep samen met nieuwe zangeres Véronique Vincent. En die chemie werkte snel en efficiënt, want binnen de kortste keren was een fantastische plaat opgenomen en de cover van Route Nationale 7 van Charles Trenet werd een succes in Frankrijk en België
Ook de lp 'Les Tueurs De La Lune De Miel' kreeg een laaiend onthaal in Duitsland, Frankrijk en vreemd genoeg ook de UK ,waar ze, ondanks het feit dat ze in het Frans zongen, een voorpagina kregen op de New Musical Express, hetgeen eerder slechts door Kraftwerk gepresteerd was als groep van het Europese vasteland.
De groep splitte in 1985 en Yvon Vromman overleed in 1989. Een anekdote vertelt dat Brian Eno ooit kwam kijken naar het optreden van The Honeymoon Killers in Parijs, maar Eno wou de massa vermijden en een ontmoeting met Vromman liep fout omdat die onder de douche stond (hij nam altijd een koude douche voor een optreden).
In juli 2012 prees The Guardian hen nog postuum als "a band whose combination of indie pop, jazz and African influences echoed the pioneering spirit of Talking Heads without ever lapsing into imitation”. De plaat kreeg nog een fraaie reissue op vinyl in 2016.