#BoksSongs - Miles Davis - Yesternow Pt. 1 (1971)

De één beschouwt boksen als een edele en tactische vechtsport, waarbij ringinzicht, de coördinatie van voeten, ogen en handen en conditie centraal staan.  De ander veroordeelt het als bloederige, zinloze barbarij.  Daar gaan we deze week niet over oordelen. Wel zoeken we een zevental songs bij elkaar, waarbij een bokser of de sport een rol spelen in de song.

We houden eigenlijk het meest van Miles Davis, als hij voluit voor het experiment en daarbij zwaar door de bocht gaat. En dat geldt zeker voor Yesternow Pt. 1 en bij uitbreiding de hele lp 'A Tribute To Jack Johnson'.

Dit is classic rock met een prille, vierentwintigjarige Billy Cobham op drums, de vindingrijke bas van een prille Michael Henderson, negentien jaar en rechtstreeks uit de live band van Stevie Wonder getransfereerd, een nog relatief jonge John McLaughlin op gitaar, Herbie Hancock op toetsen, Steve Grossman op sax en uiteraard Miles zelve. 

Het nummer is een eresaluut aan Jack Johnson, the Galvestone Giant, zwaargewicht, ongeslagen tussen 1908 en 1915. Vele blanke boksers weigerden te kampen tegen deze zwarte topper. Een gewonnen kamp tegen wereldkampioen en Canadees Tommy Burns zorgde zelfs voor raciale spanningen in de Verenigde Staten.

Johnson zou na zijn bokscarrière aan de slag gaan als zakenman en schrijver en zou postuum in 1990 bijgezet worden in de Internationale Boxing Hall Of Fame. Hij trouwde driemaal, telkens met een blanke vrouw. Johnson verloor zijn titel in 1915 in een gevecht tegen Jess Willard in Havanna.

Toen hij na zijn bokscarrière terugkeerde naar de VS, ging hij een jaar naar de gevangenis, omdat hij in 1912 veroordeeld was voor het overtreden van de Mann Act: hij had zijn vrouw vóór hun huwelijk vervoerd over de staatsgrenzen. Op 24 mei 2018 werd Johnson postuum gratie verleend. Hij had een flamboyante levensstijl, hetgeen zich uitte in onder meer een eigen nachtclub in Chicago en verschillende sportwagens. In 1946 overleed Johnson bij een auto-ongeluk. 

Miles Davis herkende zich in het levensverhaal van een man met een overdosis aan talent en succes in een gesegregeerd Amerika. De lp was de soundtrack bij een documentaire over Jack Johnson die in 1971 genomineerd werd voor een Oscar. Miles schreef op de hoestekst: “Johnson portrayed Freedom. The more they hated him, the more money he made, the more women he got and the more wine he drank.”

De lp sluit af met de stem van acteur Brock Peters die stelt:: “I’m Jack Johnson, heavyweight champion of the world! I’m black! They never let me forget it. I’m black alright. I’ll never let them forget it.”