#BrianEno - Brian Eno & John Cale - Spinning Away(1990)

#BrianEno - Brian Eno & John Cale - Spinning Away(1990)

Deze week draait het om Brian Eno. Wellicht één van de boeiendste artiesten uit het lot en zeer zeker de interessantste. Hoewel hij ook actief is als kunstenaar en producer, lichten we deze week toch zijn rol als muzikant en componist uit.

Na Roxy Music hield Brian Eno zich - niet bewust - uit de mainstream en deed hij muzikaal zijn eigen stinkende goesting. En als het dan toch eens voorkwam, gebeurde het quasi per ongeluk. Zo haalde Spinning Away vaker de radio dan de twee toevallige vennoten John Cale en Brian Eno in 1990 dachten en verwachtten.

De twee kenden elkaar al van vrij vroeg in de seventies, 1974 meer bepaald, toen Cale voor soloplaat 'Fear' Eno inriep als “ideas consultant”. Eno : “John was using me to bounce ideas off of, and get reactions from”. Een journalist, die de 'Fear'-sessies bijwoonde, zag diverse bezoekers passeren, Cale die constant van instrument wisselde en Eno die thee zette en de hele operatie zo normaal mogelijk benaderde. De wervelwind en de accountant als het ware.

Ze bleven na 'Fear' occasioneel samenwerken aan losse tracks van elkaar. Eno bijvoorbeeld op Helen Of Troy van Cale en Cale als violist op Another Green World van Eno. Ze waardeerden elkaar en Eno zei over Cales werkmethode: “Bursts of genius interspersed with oceans of inattention”.

In 1990 gingen ze nog eens vol aan de slag als gelijkwaardige partners en het leverde één van de meest toegankelijke en mooie platen op, die beiden ooit uitbrachten. Een popplaat als het ware. Maar schijn bedriegt, want de samenwerking verliep met horten en stoten. In de promo-interviews gaven beiden toe dat ze vaak in de clinch gingen. Eno beschreef Cale herhaaldelijk als "irrational", terwijl Cale orakelde: “He would listen to what I said, but he really didn’t have much patience with it. I haven’t figured out yet what Brian’s notion of cooperation, or collaboration, is.”

Maar tot hun eigen verbazing was het resultaat euforisch en werd de plaat juichend onthaald en bejegend. Cale: “Eno’s studio was bright and airy, with windows that let onto the garden. Birds would come and sing at the window, for god’s sake!” Cale was Eno's huisgast, waarbij Eno de ritmetracks voorbereidde en Cale de kranten doornam en zakelijke telefoontjes pleegde, terwijl hij naar Eno's voorbereidingen luisterde, waarna hij zijn ding deed.

Eno beschreef de sfeer als twee kinderen die door hun ouders verplicht werden samen te spelen. Het plan om met de plaat te gaan touren sneuvelde, toen Cale niet tevreden bleek met de mixes van de plaat waar veel te lang was mee gepruld, aldus nog Cale. De mooiste en meest springerige, Afrogetinte song is Spinning Away dat best wel wat airplay kreeg en jaren later zelfs niet kapot gecoverd kon worden door Sugar Ray.

Een journalist beschreef het als volgt: ”Spinning Away, like the night sky at Arles. It’s Eno as Van Gogh painting The Starry Night, but not the hippie saint of Don McLean’s Vincent or a century’s worth of tormented artist biopics. It’s Van Gogh as an Eno, as a craftsman: working up sketches, drafting in pencil, moving to oils, bringing the night sky down into the frame of his canvas, making threads from loops and dots. He steps back to see the whole. “I have no idea exactly what I’ve drawn,” he sings. “Some kind of change.” The hub of the album’s circles, Spinning Away sings the making of itself. Along with The River, it’s the most beautiful vocal that Eno ever sang.”

2 oktober 2021
Laurens Leurs