Britannia Ruled The Waves: de sixties

RE:introducing

Britannia Ruled The Waves: de sixties

Gisteren nemen we definitief afscheid van Groot-Brittannië. Thank You For The Music zong ABBA in 1977, al waren dat wel Zweden natuurlijk. Dat is wat wij nog een laatste keer willen doen: de Britten bedanken voor de  fantastische, tijdloze en vaak innoverende muziek die ze gemaakt hebben. Dit weekend kijken we terug op de recente geschiedenis van een muzikale grootmacht.

Deel 1: de sixties

Thank You For: The Beatles

Een eresaluut brengen aan Groot-Brittannië zonder The Fab Four te vermelden, zou niet echt waardevol zijn. Weinig bands lieten zo nadrukkelijk een stempel na op de popmuziek als The Beatles.

In het kleine decennium dat ze actief waren, werd haast elk genre verkend: klassieke popmuziek met All You Need Is Love, Indiase experimenten a la Within You Without You of LSD-gedreven songs als I Am The Walrus. Met twaalf albums, dertien ep’s en tweeëntwintig singles tussen ’62 en ‘70 was de band niet enkel één van de meest creatieve, maar zonder twijfel ook één van de meest productieve groepen uit de muziekgeschiedenis.

Die albums hier allemaal oplijsten is even onbegonnen werk als het beste eruit te kiezen. Daarom gaan we met Helter Skelter voor een van dé meest iconische songs van ‘The White Album’. Die plaat vierde vorig jaar de vijftigste verjaardag, maar klinkt nog steeds fris en avontuurlijk.

Funfact: Het nummer kwam tot stand na een drie uur durende uitputtingsslag. Op het einde van de track hoor je Ringo Starr roepen: “I’ve got blisters on my fingers". De man had letterlijk blaren van het drummen.

Thank You For: The British Invasion

John, Paul, George, Ringo waren lang niet de enige succesvolle jongens in de sixties. Denk maar aan The Animals, The Dave Clark Five , The Hollies, The Kinks en Herman’s Hermits. Aan de andere kant van de oceaan waren ze er zo gek van dat er zelfs sprake was van een heuse "Britse Invasie".

Donkere zware blues combineren met goed in het oor liggende popmuziek; een perfect voorbeeld is The House Of The Rising Sun van The Animals. Maar ook de vrolijke zorgeloze popmuziek zoals Carrie Ann van The Hollies werd gesmaakt.

De Britse invasie beperkte zich niet verder enkel tot muziek. De ‘Mod’ cultuur, die werd afgedaan als een “fashion-obsessed and hedonistic cult of the hyper-cool” verhuisde van de Londense wijken naar de Amerikaanse huiskamers. Tegen 1967 was er zo'n overaanbod aan ‘Britse bandjes’ dat de hype definitief voorbij was.

Funfact: Carrie Ann werd grotendeels geschreven door Graham Nash, die later deel zou uitmaken van de legendarische folksupergroep Crosby, Stills & Nash (& Young). Het nummer gaat over Marianne Faithfull. Nash was te verlegen om haar echte naam te gebruiken. En zo veranderde Marianne in Carrie Ann.

Thank You For: 'Their Satanic Majesties Request'

Laten we even duidelijk zijn: ‘Their Satanic Majesties Request’ (1967) is bijlange na niet het beste album van The Rolling Stones. Die eer komt volgens ons nog steeds ‘Let It Bleed’ uit 1969 toe, maar waarom het beste album bespreken als je ook de vreemdste plaat kan kiezen.

‘Their Satanic Majesties Request’ verscheen ongeveer een half jaar na ‘Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band’ van The Beatles en dat is eraan te horen. De invloeden uit de oosterse muziek zijn duidelijk merkbaar op een zeldzaam sterk nummer als 2000 Man, een song die de profetische tekst bevatte: “I am having an affair with the random computer”. Of hoe Jagger onze sociale media-maatschappij leek te zien aankomen.

Funfact: Het originele concept voor de platenhoes was Jagger als Christus naakt op een kruis, maar dat idee werd wijselijk afgewezen door de platenfirma. De eerste uitgave bevatte een cover met een 3D-foto, wat voor die tijd zeer uniek was. Wanneer de hoes in een juiste hoek werd gehouden, konden ook de gezichten van de vier Beatles gezien worden.

Thank You For: White Room

Wanneer we over legendarische sixtiesbands spreken, is er geen haar op ons hoofd dat eraan denkt om Cream te negeren. Tussen 1966 en 1968 vormden Eric Clapton, Ginger Baker en Jack Bruce de eerste succesvolle supergroep die een unieke mix van psychedelische bluesrock met jazzinvloeden bracht.

De meest memorabele song is White Room van laatste studioalbum ‘Wheels Of Fire’ uit 1968. Het nummer werd geschreven door bassist Bruce, maar werd volgens Ginger Baker pas echt een succes toen hij een 5/4 bolero drumintro aan het nummer toevoegde. Baker was trouwens niet vies van controverse, getuige de aan te raden documentaire ‘Beware Of Mr. Baker’.

Funfact: Ondanks dat de teksten vaak geïnterpreteerd worden vanuit psychedelische hoek, bleek onlangs dat de tekst van schrijver-dichter Pete Brown net over diens ontwenningsproces gaat. Brown speelt het nummer tegenwoordig zelf in gezellige kroegen aan de Engelse kust.

Volgende week: de seventies.

1 maart 2019
Nick Van Honste