Burial - 'ANTIDAWN EP'

Heeft de wereld anno 2022 nood aan dansmuziek? Het is zoals het vraagstuk over de boom die valt in een leeg bos. Het is een vraagstuk dat Burial op deze ep alvast niet weet te beantwoorden, al bevestigt hij wel de heersende gedachtegang. Bijna drie kwartier lang brengt hij met 'ANTIDAWN EP' het vermoeden van dansmuziek, maar ontbreekt wederom dat cruciale element van bevestiging. 

Laten we er ook deze keer geen doekjes om winden: Burial is al even op zoek naar zijn muzikale zelve. Ondanks dat elke song, die de man ooit uitbracht en ooit zal uitbrengen, een onmiskenbare sound heeft, is het de laatste jaren toch geregeld zwalpen in hetzelfde mistroostige straatje. Want voor een producer die aan het einde van de nillies een paar van de meest toonaangevende elektronische muziekstukken schreef, missen we op de laatste platen toch een gevoel van urgentie. Waar hij op iconische albums als ‘Untrue’ en ‘Rival Dealer’ een voordien ongehoorde mix vond van experimentele vocale samples, low-q soundscapes en opzwepende beat, blijft het op deze 'ANTIDAWN EP' toch allemaal weer iets te veel op de vlakte. Nergens een uitschieter, enkel leegte en mistroostigheid. Alsof een mens dezer dagen nog niet genoeg redenen heeft om het donkerdere pad des levens te bewandelen.

Toch lieten we ons op de redactievergadering weer door ons enthousiasme vangen, toen ons werd gevraagd om de nieuwe Burial van een recensie te voorzien. Het moest maar eens die plaat van de terugkeer zijn. Helaas, tijdens de drieënveertig minuten, die de plaat telt, bekruipen er ons twee gevoelens: wat is er aan de hand en waar gaat dit in godsnaam heen? In volle Burial-traditie klokt geen enkel nummer af onder de vijf minuten en zitten we zelfs met twee kleppers van meer dan tien minuten. Doorgaans malen we niet om een langer nummer meer of minder, maar laat er dan alstublieft iets gebeuren. Strange Neighbourhood bestaat uit drie segmenten, maar die zijn qua spanningsveld onderling inwisselbaar. Titeltrack Antidawn weet ons nog ergens de adem af te snijden. Alsof je nog eens kijkt naar een oude videocassette, waarin je door de flitsen van generatieverlies heen toch nog oude fragmenten kan herkennen. Maar dat kan natuurlijk ook de nostalgie zijn die op ons gemoed speelt.

Helpt het als we dit album als een ambientwerk beluisteren? Niet echt. Burial heeft doorheen de jaren de muziek op haast Pavloviaanse wijze verbonden aan een zekere dansbaarheid, waardoor we altijd zitten te wachten op die ene beat die het nummer tot leven wekt. Misschien kan de muziek ooit nog dienst doen als soundtrack van een indiegame of de zoveelste corona-documentaire, maar als album heeft 'ANTIDAWN EP' in onze oren weinig bestaansreden. Wat ons betreft blijven er nog twee opties over voor Burial: of hij trekt de doos met beats weer open of hij kiest voor een radicaal ander pad. Maar het eeuwige teasen dat hij tegenwoordig verkiest, laten we aan ons voorbijgaan.

Hopelijk tot snel, oude vriend.