#Canada - Rush - Tom Sawyer (1981)

Het cliché zegt dat Canadezen gewoonweg de vriendelijke en beleefde versie van de Amerikanen zijn. Gek van ijshockey. En Franstalige Canadezen zouden luizige chauffeurs zijn. Wij houden ervan, van onze meertalige Noord-Amerikanen. Daarom deden wij een arbitraire greep uit hun beste rockers.

In Fonosjop Kludde aan de Witte Torenwel konden wij uren en uren tobben, aarzelen, alles binnenstebuiten draaien, wikken en wegen en de zuurverdiende centen (van de bosbessenpluk) eindeloos in de binnenzak draaien om dan met de beste koop te vertrekken. In veel gevallen was dat een import-plaat, die goedkoop was, omdat er een hoek was afgeknipt of er een gat in de hoes was gemaakt. Zo kochten we voor 149 Belgische franken 'A Farewell To Kings' van Rush. We zaten immers vol in de hardrock.

Maar Rush was sowieso een vreemde eend in de auditieve bijt en paste niet helemaal in de heilige viervuldigheid AC/DC / Kiss / Van Halen / CheapTrick, maar zoals dat gaat met platen op die leeftijd draai je ze om en om en ken je ze na twee weken helemaal van buiten en probeer je de plaat te doorgronden tot ze helemaal onder je huid gekropen was. Dat duurde met Rush opvallend langer dan met de heilige viervuldigheid, want Rush was geen “walk in the park”.

Dat was grotendeels de verdienste van drummer Neil Peart, die garant stond voor de nauwelijks te vatten science-fiction-verhalen en de tekstuele lagen. Daarbovenop stond hij garant voor het meest waanzinnigr, complexe drumspel ten noorden van Cozy Powell.

Proghardrock, het was eens wat anders met dat vingervlugge, subtiele gitaarspel van Alex Lifeson en die eindeloos hoge stem van Geddy Lee die heerlijk werd genamecheckt door Pavement: “What about the voice of Geddy Lee? / How did it get so high? / I wonder if he speaks like an ordinary guy? / (I know him and he does)”. Enfin, we zijn Rush dus gaan waarderen en blijven volgen, maar mochten daar niet altijd open en bloot voor uitkomen.

Sinds Pavement gezegd heeft dat het goed was weer wel natuurlijk. Maar het verzameld werk van Rush staat hier en komt er nog met enige regelmaat uit. Een nieuwe zal er niet meer volgen, aangezien Neil Peart op 7 januari 2020 het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingewisseld. Sommige van zijn teksten zullen we nooit vatten (Cygnus X-1, iemand?), maar boeiend was het altijd.