De andere kant van Valentijn

Achtergrond

Ah, de romantische liefde. Vandaag wordt weer het feest gevierd voor neuzeneuzende koppeltjes die eens per jaar collectief intieme tafeltjes in hun favoriete restaurant reserveren. We worden er een beetje misselijk van, maar degenen die aan de geplogenheden van dit ritueel moeten voldoen vast nog meer.

Geef ons maar de romantische liefde in de popmuziek, veelal vertolkt door losers en eenzaten die nog nooit de lijfgeur van een soortgenoot van het andere (of hetzelfde, zo je wil) geslacht hebben geroken. En als ze van het ene slechte verhaal in het andere duikelen is het ook altijd dolle pret.

Onze voorkeur gaat daarbij steevast uit naar de hopeloze en tragische gevallen. De miskende kunstenaars, die vanuit hun hoekje van de wereld de mooiste songs de wereld insturen, desalniettemin nul op het rekest krijgen en er dan maar zelf een eind aan maken. Bij voorkeur op zo origineel mogelijke wijze. De liefde kan gruwelijk zijn, jawel, maar de sporen die ze achterlaat zijn zo mooi, meneer!

Elliot Smith bijvoorbeeld. De gevoelige bard die vooral na zijn dood populair geworden is dankzij een schier eindeloze reeks heruitgaven en heruitgaven van heruitgaven. Het wonderbaarlijk mooie Say Yes kwam uit 'Good Will Hunting' waarin Robin Williams met enige zin voor drama aan de jonge Will uitlegt dat een legendarische baseballwedstrijd irrelevant is als je een afspraak hebt met een meid die mogelijk de vrouw van je leven is.

"I'm in love with the girl through the eyes of a girl who's still around the morning after". De man stak zichzelf een mes in de buik terwijl zijn lief stond te douchen en overleed aan zijn verwondingen. Zij is ondertussen nog kwiek als een hoen en eist 15% van de opbrengsten van elk van zijn songs. Fraai. Vooral als je bedenkt dat het niet zeker is of het echt om zelfmoord gaat en zij een verdachte zou zijn indien het om een moord gaat. Courtney Love noemde de zelfmoord van Elliott Smith "de eigenaardigste ooit". Als ervaringsdeskundige heeft ze recht van spreken.

Onze favoriete zeurpiet Thom Yorke heeft met Radiohead ook een mooie zelfmoordschijf op zijn geweten staan. No Surprises gaat over de auto in de garage rijden, de poort sluiten zonder de motor af te zetten en wachten tot de fatale buikpijn komt. Het had uit 'The Virgin Suicides' kunnen komen, een film waarin een stel jonge knappe zusjes zichzelf één voor één van kant maakt. Die zat echter vol met al te gestileerde Air-muziek.

De koning -of moeten we queen zeggen?- van de romantische overstatement blijft allicht Morrissey. Met The Smiths declameerde hij zagerig "Please, please, please let me get what I want tonight". Wie 'Pretty In Pink' heeft gezien merkte vast op dat tieners daarmee enkel dieper in de put geraken. Toen Morrisseys lief hem dan eindelijk eens mee uit nam zat hij in de passagierszetel te zingen dat overreden worden door een tientonner vast een nóg aangenamer tijdverdrijf zou zijn. "To die by your side is such a heavenly way to die". Het is ook nooit goed. De man is nog in leven en heeft ondertussen een lange relaatsie. Zijn credibiliteit komt het alvast niet ten goede.

Het anthem van de reddelozen blijft toch Love Will Tear Us Apart, en het feit dat Ian Curtis zichzelf met een touw aan het plafond vastknoopte draagt daar zeker toe bij. Had hij nog geleefd dan was hij ondertussen vast een oude vent met een dubieuze reputatie geweest, maar hij hijste zichzelf net op tijd de geschiedenisboeken in. Of het de verscheurende keuze tussen zijn Engelse vrouw en zijn Belgische maîtresse of zijn epilepsie was die hem tot deze wanhoopsdaad dreven zullen we allicht nooit weten. Het inspireerde Anton Corbijn wel tot een mooie film over zijn leven.

Konden we de geschiedenis maar herschrijven en al die slechte ervaringen met die femme fatale of die onverantwoordelijke wijvenzot maar uit ons geheugen wissen. De mentale zelfmoord is zowat het idee van 'Eternal Sunshine Of The Spotless Mind'. Beck maakte er een fantastische cover van The Korgis' Everybody' s Gotta Learn Sometimes voor en slaagde erin het origineel te overtreffen. De herinnering aan deze song en de aan de in het bed op en neer springende Kirsten Dunst willen we voor geen geld vergeten.

En laat ons afsluiten met Comme d'Habitude van Claude François. Een song over het koppig volharden in het ophouden van de schone schijn van een langlopend huwelijk. Denk er aan als je die koppels achter de venster van het restaurant bij kaarslicht een glas warme wijn ziet drinken. Wandel door de kou naar huis en neem een warm bad. Doe wel op voorhand de lamp uit en steek een kaars aan. Geniet. Kijk daarna op je eentje naar 'Podium', de film met Benoit Poelvoorde over Monsieur Dix-Milles Volt. Bedenk: het leven is mooi, en soms wat tragisch. Zo zal het altijd zijn.

Gelukkige Valentijn.