De Baron - 'BenBiri'
Deze intro had wellicht totaal anders geweest, indien we hem enkele weken eerder hadden geschreven. Als het coronavirus ons afsnijdt van de wereld en de komende maanden het reizen rond de wereldbol verbiedt, laten we ons dan allen troosten met de boeiende reis die De Baron ons als muzikaal alternatief aanbiedt op het debuut ‘BenBiri’.
‘BenBiri’, een naam waarbij je eerder een Algerijnse generaal door het hoofd schiet (iets wat men in dat land soms al te letterlijk neemt…) dan een hele plaat vol spetterende muziek, is een gecondenseerde muzikale reis langs de boorden van de Middellandse Zee, zowaar onze favoriete zee. En mocht ze dat nog niet zijn voor jullie, dan is de kans groot dat die heerlijk blauwe plas dat wordt na slechts één beluistering van dit knap werkstuk van De Baron.
Aanvankelijk is het sfeertje rustig op Nacht, oosters van sfeer – net geen “1001 Nachten” – met, naarmate de song vordert, steeds meer blazers die flink wat leven in deze nacht pompen, maar die zich naar het einde van de song toe toch weer vermoeid te rusten leggen. Feestelijk klinkt Zee, een onderhouden tempo, een picknick-op-het-strand-verhaal met een luier-maar-an-middenstuk. Misschien iets te lang voor een radio-format, maar dat typeert nu eenmaal De Baron op deze plaat: ze kleuren graag buiten de lijntjes, want dan wordt het boeiend. Dat ze goed naar Manu Chao hebben geluisterd, wordt duidelijk op Maar jij: energiek, dansbaar, syncopisch. Ondertussen doet deze muziek ons al een tijdje lockdown-gewijs door het huis dansen en kijkt onze buur van achter het raam geamuseerd toe.
Dit album is een reis dus en Gaspar Borborin brengt ons zo naar Rusland. De Baron blijft zichzelf en ons amuseren. Een zeldzaam solootje op gitaar krijgt van het ensemble dat vooral rond blaasinstrumenten is gebouwd, even een spotlightje. Botten En Haren vormt een eerste moment van rust: het tempo gaat naar beneden. De wat melancholische tekst – “Je zei dat je de tijd stil kan doen staan / En gaf het bewijs een ogenblik erna / De aarde stopte met draaien” – kan in deze donkere dagen een bijzondere betekenis krijgen.
Flarden ‘Hava Nagila’ kondigen een lied over Israël aan met als titel Israël. Waarom het moeilijk maken tenslotte? Voor de rest krijgen we een verhaaltje over een soort bedevaart waarin Allah en God weet wie iets onbestemds beogen. Rivier, een heuse ballade, spaarzaam begeleid door een akoestische gitaar en aangekleed met een mooi en delicaat arrangement, komt rustig aangestroomd en vormt een prachtig rustpunt in een voor de rest heel erg uptempo opgevatte plaat. Op Japan is het immers weer van jetje: schetterende blazers, roffelende percussie en dansen maar.
De Baron is een boeiend ensemble, apart in samenstelling en keuze van instrumenten, dat paden bewandelt waarover vroeger reeds Emir Kusturica en zijn orkestje hebben gelopen en dat gegarandeerd langs vrolijke noten en opzwepende ritmes de luisteraar meeneemt op een reis naar een ongekende bestemming waaruit niemand wil vertrekken.