De platen die we vergaten
Eindejaar 2018
Het is niet omdat wij niet altijd aan recenseren toe kwamen, dat onderstaande albums vergeten mochten worden. Bij deze dus.
Bullet For My Valentine - ‘Gravity’
De uit Wales afkomstige metalband Bullet For My Valentine draait al zo'n anderhalf decennium mee. Het laatste wapenfeit 'Gravity' kan je deels geslaagd noemen. De eerste twee songs (Leap Of Faith en Letting Go) knallen snoeihard je speakers uit, maar al snel neigt het te veel naar matige nu-metal (Not Dead Yet) en zelfs vreselijk zeikerig gedoe (The Very Last Time). Qua arrangementen zit 'Gravity' best goed in elkaar, maar het geheel klinkt gewoon te gelikt en kitsch-Amerkaans waardoor de scherpe randjes eraf zijn gehaald en het totaalplaatje eerder als brave rock voor opstandige tieners kan worden om schreven dan als metal.
Cloud Nothings - ‘Last Building Burning’
‘Last Building Burning’ is wat je van Cloud Nothings kan en mag verwachten: noisy, superpuntige gitaarliedjes. Opener On An Edge knalt er meteen in. Zanger-gitarist Dylan Baldi zet een strot op die overeenkomt met die van Kurt Cobain in Tourette’s uit ‘In Utero’ (1993). Het mooie aan de liedjes van Cloud Nothings is dat ze ook op ‘Last Building Burning’ enorm melodieus klinken, zelfs gelaagd (het gitaarwerk in In Shame). Maar de vos verliest nimmer zijn streken en dus trekt de band ook weer flink van leer, zoals te horen is in Dissolution en afsluiter Another Way of Life. Het album klokt af op vijfendertig minuten, maar dat is meer dan zat. Was hij net zo lang als de laatste Kurt Vile (‘Bottle It In’) was het te intens geweest.
Jon Hopkins - ‘Singularity’
Vijf jaar moesten we wachten op een nieuwe album van Jon Hopkins. ‘Singularity’ borduurt verder op het geluid van voorganger ‘Immunity’. Wederom gaan hynotiserende beats hand in hand met gelaagde soundscapes. De kracht van de meeste tracks – met uitzondering van de pianostukken - zit hem in de opbouw. De indrukwekkende opener en titeltrack trapt af met buzzende en filmische synthesizerpartijen die laagje voor laagje, melodielijn voor melodielijn de track opbouwen. De beats treden subtiel in om uiteindelijk de track te domineren. De hoes van de plaat zet het de desolate, weidse en filmische elektronica van de plaat kracht bij.
Therapy? - ‘Cleave’
De Noord-Ieren van Therapy? zijn rond de vijftig, maar denken nog lang niet aan gas terugnemen! Sterker, ook het nieuwe album ‘Cleave’ staat bol van puntige, harde, directe en melodieuze liedjes. Zanger-gitarist Andy Cairns zingt nog even opgefokt en gepassioneerd over desillusie en zijn innerlijke worstelingen. “I can't unbecome myself / This twisted lump of flesh / Is everything I am”, zingt hij in single Callow. Als er de afgelopen jaren één album in de buurt kwam van klassieker ‘Troublegum’ (1994) dan is het ‘Cleave’! Zet hem op, draai het volume iets verder open en ga als een motherfucker los!
The Boxer Rebellion - ‘Ghost Alive’
Het geluid van The Boxer Rebellion was altijd heel wijds en groots maar soms ook puntig. Dat is goed te horen op het briljante, door Ethan Johns geproduceerde ‘The Cold Still’ (2011). Radiohead ten tijde van ‘The Bends’ (1995) en U2 rond ‘Achtung Baby’ (1991) waren enkele invloeden. Op opvolgers ‘Promises’ (2013) en ‘Ocean By Ocean’ (2016) verruilde de band dat geluid voor een meer poppy en elektronisch geluid door het gebruik van synthesizers. Toen we ‘Ghost Alive’ hoorden, was dat een verademing. Begrijp ons niet verkeerd: op de twee voorgangers stonden parels, maar het was soms net iets te poppy en bombastisch om echt indruk te maken. De elf ingetogen en akoestische liedjes zijn niet alleen bloedmooi, ze ademen ook een mooie, intieme sfeer. De prachtige liedjes van Nathan Nicholson gaan over geestesziekte (Love Yourself) en verlies (Here I Am). “I lost you once / I won’t lose you again”, zingt Nicholson in laatstgenoemde. Prachtig!