#DeAfsluiter - T.C. Matic - Pitié Pour Lui (1980)

#DeAfsluiter - T.C. Matic - Pitié Pour Lui (1980)

De afsluiter van een plaat, daar is hard over nagedacht. Hij moet een blijvende indruk nalaten of een open vraag inleiden. Wat komt hierna?! Zoals de laatste scène in een film. Is het de synthese van het verhaal of is het een bruggetje naar het volgende? Vaak is het een zacht orgelpunt of is het het meest avontuurlijke nummer op de plaat die de richting aangeeft waar de artiest een volgende keer naartoe wil.

Zij moesten er deze week toch zeker ook in zitten: Oostendes felsten. Er is zelden of nooit een vuriger en dynamischer live-groep aan de gang geweest op de Belgische podia dan T.C. Matic. Vooral de oerversie met de bokkige ritmetandem Cloet-Feys, de supertierlantijnen van Feys, de stalen riffs van Aerts en de oergrom van Hintjens. Verrek man! Ze kwamen altijd een beetje van Mars en etaleerden die mentaliteit van "alles moet kapot".  Wars van alles en met een immer loeiharde mix van wave, rock, blues en chanson. En dat debuut in 1980 vloerde toendertijd alle concurrentie, in binnen- en buitenland.

Als vijftienjarige grensbewoners (met Nederland) waren wij altijd stikjaloers op al de Hollandse topgroepjes: Golden Earring, Brood, Urban Heroes, New Adventures,... En wij hadden quasi-niks.  Maar onze Hollandse vrienden waren wel stikjaloers op onze T.C. Matic, die trouwens met open armen werden ontvangen in Nederland en het zelfs tot op het festivalmonument Pinkpop schopten, hetgeen zelfs voor een Nederlandse groep eerder uitzondering dan regel was.

Maar terug naar dat debuut, waar geen enkele stinker op stond, met Oh La La La voorop uiteraard. Maar wat te zeggen van Bye Bye Till The Next Time, Viva Boema of With You.  Fier dat we waren op deze Belpoptopper. Iedere keer als we het vinyl heel voorzichtig uit de hoes haalden, verbrandden we bijna de vingers. Veertig jaar later is het vinyl nog altijd in “mint condition”, zo voorzichtig we daar immer mee omsprongen.

En ook hier was het laatste nummer bijzonder: Pitié Pour Lui met Jean-Marie Aerts die zijn snaarinstrument liet huilen, kreunen en schreeuwen op een manier zoals enkel Martin Hannett op de Joy Division-producties klaar kreeg. De ritmesectie Van Baelen en Cloet, die funky, strak en onmeedogenloos naar het gaatje draaide. Het venijn zat in de staart, want aan het eind van het nummer krijg je er nog een streepje Beatles-pastiche bovenop als Hintjens tot aan het einde "She Loves You Yeah Yeah Yeah" blijft kermen.

We hebben eigenlijk nooit begrepen waarom de plaat geen grotere cultaanhang kreeg in het buitenland, maar de distributie- en communicatiekanalen waren nog dermate amateuristisch en op los zand en toeval gebouwd dat ze geen schijn van kans hadden, maar het mag er, wat ons betreft, nog altijd tussen staan, zo ergens tussen Gang of Four en A Certain Ratio.

18 september 2020
Laurens Leurs