#DeKlarinet - Joni Mitchell - For Free (1970)
Als oud-klarinetist van de Koninklijke Harmonie "De Voortgang Neeroeteren", waarmee wij onze eerste tournees deden, hebben we altijd een zwak gehad voor popnummers met een klarinet. En nu spelen we dat graag een week lang.
Het is allemaal de schuld van Prince. Het was hij die ons de weg wees naar Joni. Prince was tussen 1984 en 1988 overal en ongenaakbaar. Het kwartet platen, dat hij toen afleverde ('Purple Rain', 'Around The World In A Day', 'Parade' en 'Sign 'O' The Times') was "out of this world". En als de kleine, purperen gelaarsde sprak werd er geluisterd.
Het was in die periode dat hij nauwelijks kon zwijgen over de grandeur en de finesse van zijn voorbeeld Joni Mitchell. Wij waren ons toen als jonge postpunkgaragerocker niet bewust van Joni Mitchell, volgden zijn raad op, begonnen verwoed Mitchell-materiaal te hamsteren en dat in omgekeerde richting met 'Dog Eat Dog', geproduceerd door Thomas Dolby, wiens faam ons niet onbekend was als solo-artiest en als producer van 'Steve McQueen' van Prefab Sprout.
En hoe verder we teruggingen in de jaren zeventig, hoe groter de verbazing waarom ons dit niet eerder had bereikt: 'Hejira' potverdorie, 'The Hissing Of The Summer Lawns' miljaarde, 'Court And Spark' nondedomme. Eigengereid en van een poëtisch en emotioneel gehalte zoals ze niet voor het rapen liggen. In For Free zit de prachtige klarinetpartij als venijn helemaal in de staart van het nummer.
De melancholische pianoballade schuurt behoedzaam tot het bijna pijn doet aan het hart. Ze ontmoet een straatmuzikant die gratis ("for free") speelt en weinig belangstelling van passerenden ontvangt en dat maakte La Mitchell "sad and blue".
Op het Newport Folk Festival in 1969 leidde ze het nummer in als volgt: "There's a young man in New York City, I don't know his name, but he's blind and he sits on the street and plays his clarinet for whatever money people will give him. I've often ridden past him, and wondered about his life and I've written this song for him. It's called 'The Boy Who Plays for Free.'"
Naar verluidt zou het nummer over Lol Coxhill gaan, een Engelse saxofonist die het bluesnummer St. James Infirmary speelde aan the Swiss Centre in Londen, toen Joni Mitchell passeerde. Hij was verbolgen: "If she dug me so much, why didn't she use me on the session? Paul Horn did it and he sounded horrible - she must have thought I was really broken down and quavery." (New Musical Express, 1973).
Afkomstig van derde plaat 'Ladies Of The Canyon', dat ook Big Yellow Taxi bevatte.