#DeProgprof (aflevering 15)

In 2016 noemde ik hem al de beste van zijn generatie. Op zijn ‘Weaveworld’-trilogie hoorden we toen een interessante toetsenist bezig. Dat was de Zweedse progscene niet ontgaan en dus mocht Lalle Larsson achter de keyboards plaatsnemen in de groepen Karmakanic en Agents Of Mercy. Dat was vijftien jaar geleden. Vandaag staat hij helemaal aan de top, zoals we kunnen horen op de nieuwe plaat van The Flower Kings. En dat is geen toeval. Evenmin toevallig is het talent van andere toetsenisten uit het hoge noorden.

 

Zijn vroegere soloalbums maakten al duidelijk dat Larsson de man is van de songgerichte compositie in tegenstelling tot oeverloze jams. Hij laat de muziek ook voldoende ademen; bij hem ontbreekt de drang om elk gaatje te vullen. Even belangrijk is de ruimte tussen de noten. Bombast moet wijken voor de zeggingskracht van een enkele piano. Wat niet betekent dat alles gemakkelijk behapbaar is.

In Larsson schuilt niet alleen de virtuositeit van Rick Wakeman, ook de emotionele beleving van Joe Zawinul is in hem gevaren. Toch werd hij nog niet in één adem genoemd met zijn illustere voorgangers, omdat hij heeft moeten wachten op zijn klassieke album. Vandaag is hij eindelijk opgeschoven naar de bovenste regionen. Op ‘Love’ van The Flower Kings is Larsson de juiste man op de juiste plaats.

Wandelend door weilanden aarden The Flower Kings in een bucolische omgeving. Evenwel zonder lang uit te rusten in het gras; ‘Love’ is alweer hun zeventiende studioplak. Het mogen dan vrijbuiters zijn, maar het zijn zeker geen luierende clochards. Met Larsson als vast lid beklimmen deze Zweden hun Parnassusberg. Alle topen van het genre passen weer als puzzelstukjes in elkaar.

Opnieuw gebruikt men de truc van Asterix’ geestelijke vaders Uderzo en Goscinny: als er bloemrijk gesproken wordt, verschijnen er bloemen in de spreekballons. Die eloquentie vertaalt zich in de songs waarin Larsson erg diverse registers opentrekt.

Door over de liefde te zingen in echte hippietraditie, behoren de Bloemenkoningen tot de voornaamste erfgenamen van de jarenzeventigplaten van Yes. En zonder een vadermoord te voltrekken: herinner u het sterke album ‘Invention Of Knowledge’ (2016) dat Roine Stolt samen met Jon Anderson schreef. 

Meer nog dan Rick Wakeman geldt wijlen Keith Emerson als een enorme invloed op de Scandinavische toetsenistenschool. De Spartaan Emerson is inderdaad mentaal meer thuis in de koudere gebieden. Zonder Emerson geen Pär Lindh Project, dat met ‘Nagelfar’ iedereen stormachtig verrast.

Oorspronkelijk zijn afscheid aan de progwereld, heeft Lindh op ‘Nagelfar’ in Hampus Andersson een partner in crime gevonden om met een vernieuwd elan verder te roeien. Toch is niet alles van hetzelfde niveau. ‘Nagelfar’ is een bij momenten (de titulaire suite) voldoening gevende hommage aan Emerson en de vintage sound van de jaren zeventig. Aanschaffen op de thuispagina van Pär Lindh; voor 25 euro inclusief verzending is hij van u.

Nog meer Emerson, Lake & Palmer staat geschreven over het snel aandikkende oeuvre van Ring van Möbius. ‘Firebrand’ is de natte droom van elke aficionado van het analoge spul. De weelderige toetsenpartijen van Thor Erik Helgesen vormen één lange jakobsladder naar de muzikale hemel. De ELP-achtige aanpak krijgt hier een vitaminesupplement. Het Noorse trio serveert geen songs, maar drie epische stukken. Een auditief driegangenfestijn waarvoor je oren tekort komt.

‘Love’ door The Flower Kings’ is nu verschenen bij InsideOut. ‘Nagelfar’ van het Pär Lindh Project is een release op het label Crimsonic. ‘Firebrand’ van Ring van Möbius zit in de catalogus van Apollon Records.