#Dubbelaars - Prince - Sign 'O' The Times' (1987)
Groepen of artiesten die op een gegeven moment met de creativiteit geen blijf wisten en zoveel materiaal uit de snaren knepen, dat ze niet één maar twee plaatjes in één keer de wereld inzonden. Dat is wat we deze week onder de loep leggen. In veel gevallen ware het beter geweest om iets meer te wieden om tot één perfecte plaat te komen, maar in de reeks die volgt, schaadt de overdaad in het geheel niet en werd “less is more” terecht naar de verdomhoek verwezen.
Prince was op zijn opperbest in de jaren tachtig met topplaten ('Dirty Mind', 'Controversy', '1999', 'Purple Rain', 'Around The World In A Day', 'Parade') die zowel de soulsters, de rockers als de wavers kon vangen met een eigenzinnige mélange, maar zijn meesterwerk was toch Sign ‘O’ The Times, waar hij de vinger helemaal aan de pols had en waar alle dingen op scherp werden gezet. En hij kon dat met een superdeluxe groep (Wendy, Lisa, Sheila E) ook live nog eens helemaal waar maken. En de creativiteit stroomde zo hard dat hij met twee plaatkanten in 1987 niet toekwam.
Dubbelelpee dan maar. Eclectisch, gezond rommelig, onvervaard en intrigerend, allemaal synoniemen die opgaan voor veel dubbelelpees, die overlopen van talent en inspiratie (De Witte, 'Exile On Main Street', 'London Calling'), zo ook 'Sign ‘O’ The Times', waarin je maar nieuwe dingen bleef ontdekken. En eigenlijk was het voor Prince niet genoeg want hij wou er eigenlijk een triple album van maken onder de naam 'The Crystal Ball', maar platenmaatschappij Warner Brothers wilde absoluut niet mee, hetgeen ook het begin was van een getroubleerde relatie tussen artiest en platenmaatschappij, die ertoe leidde dat hij zich gehinderd voelde en later “slave” op zijn wang schilderde.
Prince schreef, producete en nam de plaat quasi alleen op en de titel haalde hij uit het tijdschrift van de Seventh-Day Adventisten, die een christelijk leven voorstonden, een geloof waartoe de ouders van Prince zich hadden bekeerd. Ook een kantelpunt in de eighties, waar de “goede tijden”, die doorklonken in veel popmuziek een kritische ondertoon mochten hebben: aids, drugcultuur, oorlog, verscheurde families, de donkere kanten van het Amerika van Ronald Reagan, maar toch ook hoop. De Yin en Yang die Prince als geen ander op dat moment beheerste en meesterlijk in de dubbelelpee draaide.
Wat nu te kiezen bij zoveel weelde. Vraag het morgen en het is een ander nummer dan vandaag of gisteren. Dan maar kiezen voor I Could Never Take the Place of Your Man, een popsong van bijna zeven minuten die al briljant is, maar door de solo naar een nog hoger niveau getild wordt. Prince op zijn snedigst als hij zijn snaren door een weergaloze solo geselt. Eén van de straffere solo’s op de markt en hij blijft boeien.