#Dubbelaars - Sonic Youth - Teenage Riot - 'Daydream Nation' (1988)
Groepen of artiesten die op een gegeven moment met de creativiteit geen blijf wisten en zoveel materiaal uit de snaren knepen, dat ze niet één maar twee plaatjes in één keer de wereld inzonden. Dat is wat we deze week onder de loep leggen. In veel gevallen ware het beter geweest om iets meer te wieden om tot één perfecte plaat te komen, maar in de reeks die volgt, schaadt de overdaad in het geheel niet en werd “less is more” terecht naar de verdomhoek verwezen.
Bij een alternatief monument als Sonic Youth zijn er veel favorieten, heel veel, maar als u ons dan toch de arm op de rug draait, zullen wij uiteindelijk te langen leste toch altijd weer uitkomen bij de dubbelaar 'Daydream Nation'. U zal hem niet tegenkomen in de Classic 1000, maar hij zou er eigenlijk feitelijk wel binnen de eerste vijfentwintig bij moeten zijn in een perfecte wereld.
Na vijf zeer interessante platen ('EVOL', 'Sister', ...) was er het orgelpunt van de eerste periode, de zogenaamde independent DIY-periode. Een orgelpunt in de vorm van een dubbelelpee waarop de noise langzaam maar zeker transformeerde in songstructuren. Geen alledaagse songstructuren, dat niet, maar toch “songstructuren”, die gefilterd werden onder aanvuren van vriend, fan en supporter Henry Rollins, die suggereerde om de eindeloze live improvisaties te kanaliseren.
Opgenomen in New York uiteraard, in de Greene Street Basement Studio onder leiding van studiotechnieker Nick Sansano, die gekozen was voor zijn werk met hiphopartiesten. Zijn kennis van de sonische jeugd was quasi onbestaande, maar zijn werk als lid van The Bomb Squad voor Public Enemy charmeerde de groep eindeloos.
Voor het eerst werd ook de DIY-ethiek losgelaten en werd de nodige tijd genomen voor het studiowerk zodat de rekening opliep op tot 30.000 dollar (nog steeds geen Pink Floyd-budget) zodat Thurston Moore het omschreef als de eerste “non-econo-record”.
'Daydream Nation' was de perfecte link tussen de avantgarde en noisewereld en de wereld van de classic rock (Neil Young, Grateful Dead, ...) waar een hele reeks uit de undergroundschool naar toe evolueerde in die periode (Hüsker Dü, Das Damen, Dinosaur Jr., ...) met oor voor een vollere, dynamische klank.
De iconische hoes van Daydream Nation met de "Kerze" van Gerhard Richter ging in 2008 voor een vlotte 7,1 miljoen dollar van de hand. Koopje!
In 2007 mocht in de Marquee van Pukkelpop een volledig in het wit geklede Sonic Youth de volledige 'Daydream Nation' ten beste geven ter ere van een reissue die u eigenlijk al lang had moeten hebben. Ons exemplaar van Daydream Nation is de enige gesigneerde cd in mijn bezit. Dat gebeurde naar aanleiding van het Absolutely Free Festival in Genk in 2014, toen wij de ongekroonde koning van de feedback van het treinstation mochten afhalen (hij was en passant platen gaan shoppen in Brussel) en in een comfy zetel alle vragen mocht stellen die in me opkwamen. Hij heeft ze allemaal beantwoord en hij ontving daarvoor een daverend applaus.
"Teenage riot, in a public station / Gonna fight and tear it up in a hypernation for you". De werktitel van het prijsnummer van 'Daydream Nation', Teenage Riot heette eerst Rock'N'Roll For President, waarbij J Mascis van Dinosaur Jr. virtueel werd voorgesteld als slacker genius president. Uiteindelijk werd de titel dan toch nog veranderd in Teenage Riot. Van Teenage Kicks naar Teenage Riot, een logische link.