#Dubbelaars - The Beatles - Happiness is a Warm Gun - 'The Beatles' (1968)

Groepen of artiesten die op een gegeven moment met de creativiteit geen blijf wisten en zoveel materiaal uit de snaren knepen, dat ze niet één maar twee plaatjes in één keer de wereld inzonden. Dat is wat we deze week onder de loep leggen. In veel gevallen ware het beter geweest om iets meer te wieden om tot één perfecte plaat te komen, maar in de reeks die volgt, schaadt de overdaad in het geheel niet en werd “less is more” terecht naar de verdomhoek verwezen.

Misschien wel de meest onverbiddelijke dubbelaar, de meest onvermijdelijke, de witte. Na de rode en de blauwe misschien wel de meest gespeelde, drukst gesolliciteerde, geëxploreerde dubbelaars in onze collectie. Ook hier is de mix van eclectisch, gezond rommelig (wat heet), intrigerend en experimenteel bijna zonder voorgaande en zijn inspiratie, vakmanschap en talent de ordewoorden.

En de meest geprefereerde plaat van The Beatles uitkiezen is sowieso een regelrechte hel. 'Sgt. Pepper' voor de veelkleurige rijkdom en het perfecte concept? Of 'Revolver' voor de perfectie alom? 'Rubber Soul' voor de perfecte popfeel? Of 'Abbey Road' voor de gestroomlijnde veelzijdigheid? Maar uiteindelijk belanden we toch altijd weer bij de witte vanwege de charmante, doch schijnbare ongelpolijstheid die blijft fascineren. Je kan voelen dat de verschillende persoonlijkheden meer op een eigen eilandje beginnen te bewegen en dat ze als groep langzaam beginnen te ontbinden. Of eufemistischer gesteld: beginnen te individualiseren.

Zoveel ideeën en ingevingen, die niet meer op één plaat te vangen waren. Ondanks het feit dat het één van de beste dubbelaars ooit gemaakt is en blijft, is het niet altijd het allerbeste Beatles-werk, maar het geheel aan vreemd en onaards maakt het tot een onevenaarbare luistertrip. Een echte muzikantenplaat ook, want er zijn weinig muzikanten, die wij kennen, die het niet als hun fave fab beschouwen. Net omwille van de lekkere kakafonie aan ideeën, ambities en dromen.

De Fab Four schreven Happiness Is A Warm Gun voor de witte nadat ze de titel “geleend” hadden uit een artikel uit 'The American Rifleman', waarbij lof werd gesproken over de bijzondere tijd die een schutter beleefde toen hij zijn zevenjarig zoontje meenam op een eerste schiettocht. "I thought it was so crazy that I made a song out of it", aldus Lennon.

Behoorlijk complexe song, die meer dan vijftien uur en honderd opnametakes vereiste alvorens hij klaar was. Favoriete song van die plaat van zowel Lennon als McCartney, maar helemaal niet voor de BBC destijds, die het nummer verbanden wegens sexuele symboliek, waarbij zij het geweer als een fallussymbool beschouwden.