#Dubbelaars - The Clash - London Calling - 'London Calling' (1979)
Groepen of artiesten die op een gegeven moment met de creativiteit geen blijf wisten en zoveel materiaal uit de snaren knepen, dat ze niet één maar twee plaatjes in één keer de wereld inzonden. Dat is wat we deze week onder de loep leggen. In veel gevallen ware het beter geweest om iets meer te wieden om tot één perfecte plaat te komen, maar in de reeks die volgt, schaadt de overdaad in het geheel niet en werd “less is more” terecht naar de verdomhoek verwezen.
Hoe een punkrockgroep vervelde tot een instituut dat veel meer “muziekjes” huisvestte dan de obligate één, twee, drie, vier, hetgeen ze tot in de perfectie beheersten, maar dat hen lichtjes begon te vervelen.
Het grootste gedeelte van 'London Calling' werd geschreven in de Vanilla repetitiestudio bij Vauxhall Bridge in London, die er niet echt uitzag als een studio, maar eerder als een garage met aan de deur het opschrift “We ain’t here”, om niet gestoord te worden. Ze namen er de demo’s op met de geluidsman van The Who, Bob Pridden, en Joe Strummer wou er eigenlijk de hele plaat opnemen om dure studiotijd uit te sparen. Platenfirma CBS schoot het idee af en koos voor een echte studio in Wessex, een voormalig kerkgebouw in noord-Londen, waar ook als singles en elpees van Sex Pistols, Pretenders en Tom Robinson Band werden opgenomen.
De originele demo’s werden in 2004 vrijgegeven bij de vijfentwintigjarige reissue van 'London Calling'. De plaat was geenszins voorbestemd als dubbelaar, maar de groep was razend dat platenfirma CBS de ep 'The Cost Of Living' te duur had verkocht (1,49 pond) en wilde de fans compenseren met veel nieuw materiaal op de nieuwe plaat, die CBS na veel gehakketak als dubbelelpee met negentien nummers uitbracht.
Met een iconische hoes waarop bassist Paul Simonon de basgitaar aan flarden mept. Fotografe Pennie Smith vond de foto niet goed genoeg voor de hoes, omdat hij te wazig en "out of focus" was. Intussen kennen we het lot van de cover dat als “kunst” beschouwd wordt in combinatie met de lay-out van de belettering, die geleend werd van een Elvis Presleyplaat uit 1956.
Titelsong London Calling documenteerde vele apocalyptische manieren om de wereld te eindigen: een nieuwe ijstijd, hongersnood of een oorlogje. Joe Strummer: "I read about ten news reports in one day calling down all variety of plagues on us." De titel werd geleend van BBC World Service, die dit sinds de Tweede Wereldoorlog gebruikte als inleiding op de berichtgeving buiten Engeland. Strummer pikte het op, toen hij met zijn ouders in Duitsland leefde. Zijn ouders waren diplomaten. De tekstlijn "A nuclear era, but I have no fear", was geïnspireerd op het nucleaire incident op Three Mile Island in maart 1979 en werd ook gebruikt voor de teksten van Clampdown.
Tourbuddies en vrienden The Damned, die op dat moment in dezelfde studio in Wessex 'Machine Gun Etiquette' opnamen, leenden zichzelf uit als backingvocalisten voor London Calling’ en the Clash zijn op hun beurt, zonder vermelding op de plaat, ook te horen op 'Machine Gun Etiquette'.
Toen in 2003 The Clash ingeleid werd in de Rock and Roll Hall of Fame, was het de bedoeling om een reünie op te zetten ,hetgeen uiteraard in het water viel door de plotse dood van Joe Strummer in december 2002, waardoor een allstarband het nummer bracht met Bruce Springsteen, Dave Grohl, Elvis Costello en Little Steven Van Zandt.
Grappig ook: terwijl London Calling nu algemeen beschouwd wordt als "monumentaal", kreeg het bij de release in 1979 redelijk wat kritiek. David Hepworth bekritiseerde de groep in Smash Hits omdat ze te luid speelden in de studio: "Why won't Joe Strummer let us hear more than one word in every three? Until they face those elementary facts, sides like 'London Calling' will always fail to condense all that fury and grandeur into a truly great record". Jazeker, meneer Hepworth.