Dunk! 2017 overstijgt de postrock

Voorbeschouwing

Geen Hemelvaartweekend zonder Dunk! festival. 's Werelds meest sympathieke festival mag zich van 25 t/m 27 mei weer in al haar postrockglorie voor ons ontplooien.

Dunk! 2017 overstijgt de postrock

We vertelden het verhaal vorig jaar al: van basketbalclubbenefiet tot internationaal gerenommeerd postrockfestival zonder aan authenticiteit in te boeten. Ook dit jaar voorziet Dunk! gratis ontbijt, koffie, camping en parking en zal de catering verzorgd worden door vrijwilligers. De prijs blijft met 115 euro voor drie dagen schappelijk, ondanks het verlies aan subsidies.

Er is voor dit jaar waarschijnlijk maar één noemenswaardige verandering: het schema. Vorig jaar maakte Dunk! gebruik van twee tenten: de mainstage en de kleine stargazertent. Shows waren op die manier geschrankt zodat het mogelijk was om elk optreden integraal te bekijken. Dit jaar krijgt de mainstage een drukker programma en wordt drie keer per dag een bosshow georganiseerd, gelijktijdig met een act op het grote podium.

De traditie wil dat er elk jaar een verrassingsshow plaatsvindt in de bossen rond het festivalterrein. Nu is die formule dus uitgebreid. Wij hebben er een dubbel gevoel bij. Enerzijds zijn optredens midden in het Zottegemse loof zonder meer een fantastische ervaring; anderzijds vonden wij het aangenaam niet voor programmatorische keuzes te worden gesteld.

De line-up is waarschijnlijk de meest indrukwekkende die het festival tot hiertoe kon voorleggen. Met Swans en Earth staan twee genrepioniers ingepland; met God Is An Astronaut, So I Watch You From Afar en We Lost The Sea komen fans van het klassieke postrockwerk aan hun trekken en met onder andere de halve Consouling Sounds-stal op zaterdag krijgt ook ambient opnieuw een plek.

Niet enkel de headliners zijn indrukwekkend, ook in de breedte presenteert Dunk! een erg mooie affiche. Wij stellen u alvast onze favorietjes voor.

Toch eerst even de headliners uitlichten.

Als we één woord op Swans moeten plakken, dan gaan we voor "intens". Tijdens de lange optredens trekken ze met apocalyptisch lawaai de aanwezige trommelvliezen aan stukken. Laatste album 'Glowing Man' is het laatste van Swans zoals we ze kennen, Dunk! Zou wel eens uw laatste kans kunnen zijn om Gira's monolithische mokerslag aan den lijve te ondervinden..

Earth vond de drone uit: zware, trage, hangende riffs en een overdonderende sound. We zagen hen vorig jaar aan het werk als soundtrack bij 'Belladonna Of Sadness' in de Vooruit. Ook en misschien des te meer in die rol bewezen ze dat ze goed gerodeerde anciens zijn die de zin voor avontuur allerminst verloren zijn.

Op deze affiche lijkt de balans iets meer door te slaan naar de zwaardere postgenres, ten nadele van Dunk!'s corebusiness, de postrock. Ons hoort u daarover niet klagen.

Briqueville vervangt Jambinai op zaterdag en echt rouwig zijn wij daar niet om. Hun doom is traag, zwaar gelaagd, intelligent. Wij zijn niet de enige die dat vinden. De Sint-Niklazenaren stonden dit jaar al op Roadburn, in de AB en zo kunnen we nog even doorgaan. Wie met finesse een uppercut in zijn of haar wezen wil, zorgt maar beter dat hij present tekent.

De Antwerpenaren van Ashtoreth draaien het tempo nog iets meer naar beneden en gaan de sjamanistische tour op. De free-form-noise-doom is bedoeld om het publiek in trance te brengen, maar de sound is eerder scherp en hard dan zwaar en diep. In het bos staan ze meer dan op hun plaats.

Malämmar brengt oerdegelijke stonermetal: geen toeters en bellen, galloperende kadans, de nodige fuzz, hier en daar een ritmeverandering; verwacht geen revelatie, wel nekpijn en de nodige primale opwinding.

Het volslagen experiment blijft tegenover vorig jaar een beetje achter, waarschijnlijk een effect van het wegvallen van de Stargazer-tent. Er valt hier en daar toch nog steeds een geestesverruimende ontdekking te doen.

Ja, ja, wij zijn Karen Willems-fanboys. Sue us! We zagen haar al aan het werk met onder andere Barst en Kreng en telkens tilde ze de droners naar een hoger niveau. Met improvisatiegitarist Aidan Baker heeft ze meteen ook een maatje van een wel erg hoog niveau. Met 'Nonland' maakten ze een interessante, tikkende ambientplaat, waarop de gave van Willems om soundscapes op een integere manier een ritmische dimensie te geven, helemaal tot haar recht komt.

The Void Of Expansion combineert jazz, en ambient en een energieke maar donkere mengelmoes van stijlen. Dirk Serries en Tomas Yärmir werkten reeds samen in Yodok III en staan garant voor kwaliteit in experiment.

Dansbaar? Af en toe houdt ook Dunk! van een streepje elektronica. Nu ja, dansbaar is een relatief begrip. Worriedaboutsatan oscilleert tussen donkere, zuigende soundscapes en minimale elektronica; meer dan de moeite waard, al was het maar voor de afwisseling.

Omdat we toch niet om postrock heen kunnen: wie na We Lost the Sea meer nood heeft aan een limbo tussen melancholie en euforie kan bij Mooncake terecht. Geen grote verrassingen, wel goed doorstomende atmosferische postrock die ons af en toe doet denken aan Doves.

Alma kabbelt meer. Met de vlietende arpeggio's en een zanger, die zijn kopstem niet schuwt, bespelen zij de gevoelige snaar. Ook weer: geen grote toevoegingen aan het genre, wel een erg mooi vorm gegeven rustpunt.

Voila, tot donderdag in Zottegem.

23 mei 2017
Koerian Verbesselt