Eindejaarslijstje Gregor Dijkman
Eindejaar 2017
Even was hij weg, maar dan dook het monster weer op. Hij scherpte zijn pen tot ze scherper was dan de messen van Gordon Ramsay, gooide zijn zoutvat weg zodat hij weer zijn eerlijke, ongezouten mening kon geven en al wie blind de volgende hype achterna liep, kon rekenen op zijn gepeperde commentaar. De broertjes Gallagher mogen wel altijd komen aanschuiven aan zijn feesttafel en ook voor Robin Borneman is daar altijd plaats. Dames en heren, wij presenteren met plezier het lijstje van onze Nederduitser (gd)
Nu al klassiekers
1. Robin Borneman - ‘Folklore II: The Phantom Wail’
2. William Patrick Corgan - ‘Ogilala’
3. Liam Gallagher - ‘As You Were’
4. Noel Gallagher’s High Flying Birds - ‘Who Built the Moon?’
5. Paul Draper - ‘Spooky Action’
6. Elbow - ‘Little Fictions’
7. Joep Beving - ‘Prehension’
8. Mark Lanegan Band - ‘Gargoyle’
9. Kendrick Lamar - ‘DAMN.’
10. Brian Eno - ‘Reflection’
Subliem, maar vluchtig
Aan vluchtig doe ik niet, maar ik had dit jaar wel een paar albums die niet direct wisten te overtuigen maar beter werden na veel luisterbeurten. Deze vind je hieronder.
1. Robin Borneman – ‘Folklore II: The Phantom Wail’
2. Liam Gallagher – ‘As You Were’
3. Elbow – ‘Little Fictions’
De podiumbeesten
1. Bazart – 013, Tilburg, 25/11/2017
2. Little Steven and the Disciples of Soul – Carré, 25/06/2017
3. Robin Borneman – Wim’s Muziekkelder, 28/10/2017
4. Van Dik Hout – Paradiso, 05/01/2017
5. Spinvis – DRU Cultuurfabriek, 16/12/2017
Vergeet de hype
Ik ben in het algemeen klaar met al die kansloze, gemaakt mysterieuze marketingcampagnes waarmee sommige albums voor de release al worden gehypet. Breng die plaat gewoon uit, dan bepaal ík wel of hij goed is. Onder andere Arcade Fire, The National en The War on Drugs stelden zwaar teleur met makke, voortkabbelende en nietszeggende albums. The National begon met vier toffe tracks goed, maar de rest van ‘Sleep Well Beast’ is – net als voorganger ‘Trouble Will Find Me’ (2013) - slap, eentonig en zeikerig. Dus: de volgende keer een goed album óf gewoon opflikkeren!
Kritiek op de kritiek
Ik vind de huidige muziekjournalistiek een zooitje. Voorbeeldje: Kendrick Lamar gaf 14 april om half zeven ’s morgens zijn album ‘DAMN.’ vrij. Er was vooraf géén promo en toch wist De Volkskrant het te presteren om vijf uur later al een lovende recensie online te hebben. Dit kun je met de beste wil niet serieus nemen! Zo snel mogelijk een recensie online hebben is schijnbaar belangrijker dan een serieus waardeoordeel. Of krijgen ze van de platenmaatschappij soms een zak geld voor een positieve recensie?
Het oog wil ook wat
De platenhoes van Liam Gallaghers ‘As You Were’ is misschien wel de mooiste hoes die ik heb gezien. Het is heel tijdloos en iconisch. Zo’n hoes die twintig jaar later nog steeds herkenbaar is.
De obligatoire voorspelling
Liam en Noel Gallagher gaan onder het genot van een champagne supernova de strijdbijl begraven en zich realiseren dat Oasis een band is die de wereld nog steeds nodig heeft. Robin Borneman wordt eindelijk ontdekt door heel Nederland en doet een uitverkochte clubtour. Zelf zie ik graag William Patrick Corgan naar Nederland komen om zijn laatste soloalbum ‘Ogilala’ te spelen in een klein zaaltje. Tot volgend jaar!