Evan Dando – ‘Baby I’m Bored’

RE:introducing

Nadat het Lemonheads-vuur na tien jaar getemperd was en de band even lang op sabbat ging in 1996, is frontman Evan Dando lange tijd op de muzikale dool geweest. Projectje hier, zijstapje daar, tot in 2003 eindelijk een volwaardige soloplaat het licht zag. En raad eens? Nu het opnieuw enkele jaren stil is rond The Lemonheads, staat de platenfirma natuurlijk te springen om ‘Baby I’m Bored’ opnieuw uit te brengen en op te smukken met een boel b-kantjes en oude nieuwigheden, vergezeld van een kleine Europese solotournee.

Dat laatste is alvast een lichtpuntje dat bewijst dat Evan Dando zich tenminste achter deze reissue schaart. Helaas bewijst het ook dat de tweeënveertigjarige songwriter, die live optredens tot zijn handelsmerk gemaakt heeft, qua songwriting niet echt op een creatief spoor zit. En zo lijkt de cirkel wel min of meer rond.

Wie liefde koestert voor oprechte gitaarsongs, muzikale openhartigheid en charisma, kan gewoonweg niet om Evan Dando of zijn Lemonheads heen (al helpen vrouwelijke hormonen af en toe een stevig handje). Welnu, die broze, gemoedelijke grotebroerstem en een - veelal akoestische - gitaar zijn ook de wapens op ‘Baby I’m Bored’. Zoals verwacht zit er wat minder Lemonheads-rockvuur in deze songwriterplaat, maar een weelderige, muzikale omkadering is gelukkig blijvend. Want wie het mocht vergeten zijn, krijgt het met een nummer als Rancho Santa Fe nog even netjes op een bordje: Dando kan niet enkel overtuigend zingen, maar ook een pittig stukje gitaar spelen; met volle distortion en elkaar omklemmende noten, weliswaar bijgestaan door Calexico’s John Convertino.

Het voordeel van je band achter te laten natuurlijk. Een nieuwe aanpak liet Dando toe op deze plaat artistieke handjes te schudden met ondermeer Howe Gelb (Giant Sand) en Codeine’s Chris Brokaw. Het is dan ook duidelijk dat het album een uitlaatklep is waarop een creatieve geest zijn lusten kon botvieren. Klappende handjes en piano in het aan Radiohead schatplichtige, aanzwellende Waking Up. Of wat ruw en duister in een softe, verheven ballade als All My Life.

Niet dat dit leidt tot muzikaal vuurwerk. Daarvoor kiest de rocktroubadour vaak te moeilijke, wringende melodieën en staat zijn afkeer van klassieke strofe-refrein-composities dat in de weg. Maar ‘Baby I’m Bored’ staat wel voor compromisloos ondergaan en genieten. Soms mysterieus, maar in het geval van enkele ronduit rockende kleinoden ook gewoon voluit en zonder schroom.

En die extra’s… tja… extra’s dus. Op de alternatieve versie van Shots Is Fired krijgt de fan een stukje fraai vocaal tegengewicht van hartsvriendin Liv Tyler (jawel, de dochter van die Aerosmith-brulboei ofte Arwen uit 'Lord of the Rings'). En vaak klinken songs doorheen slide of fel opengedraaide versterkers nog net wat wilder en meer ongepolijst. Weer die touch van Tucson, Arizona waarvan dit album doordrenkt is. Maar een echte, artistieke meerwaarde? Natuurlijk niet. Wie trouwens van Evan Dando en Liv Tyler in vol ornaat wil genieten: zoek even naar hun gezamenlijke cover van de Leonard Cohen-klassieker Hey That’s No Way To Say Goodbye. Over muzikale sex gesproken.