#Futurama85 - Chris Isaak - Gone Ridin (1987)

Zondag 13 oktober 1985. Een datum als een ander, maar niet voor ons. Die dag hadden wij vanuit Etterbeek een bestelwagen gehuurd om met een zestal studenten af te zakken voor één van de meest memorabele festivaldagen ooit beleefd. Akkoord, de Brielpoort in Deinze was niet de meest feeërieke concertlokatie, maar vormde toch het perfecte decor voor wat ons die dag stond te wachten en dat ons heel lang, tot vandaag, is blijven heugen.

We kenden de bijzonder innemende single Dancin' al van StuBru (toen Isaak daar nog mocht), maar toen hij op die bewuste 13de oktober samen met band in vlekkeloos kostuum het Futuramapodium in Deinze betrad, was de eerste reactie tussen al dat indiegeweld van die dag eentje van: "Dooh!" Maar toen hij een klein uurtje later het podium verliet, had hij een legertje fans gewonnen voor het leven.

Klassieke, retrogetinte rock-'n-roll met veel echo's van Orbison en Presley maar met een overtuiging, vanzelfsprekendheid en bravoure gebracht, die onmiddellijk tot de verbeelding sprak. Vooral 'Silvertone', het debuut staat vol met kwikzilveren melodieën en ijzersterke songs en dat leverde een verrassend en ijzersterk concert op. Je kon er niet langs. En van tijd tot tijd is 'Silvertone' dus terecht een troetelplaat om het met een lelijk woord te zeggen.

We kozen voor Gone Ridin’ om ook nog eens even een spotlichtje te schijnen op Isaaks perfecte sidekick gitarist James Calvin Wilsey, die op kerstdag 2018 het leven liet en die de arrangementen op 'Silvertone' (en ook daarna) altijd machtig straf diende met zijn gitaarspel. Energiek als het moest en melancholisch als het paste, maar altijd tot in de perfectie uitgevoerd. Ook die dag in 1985 stond hij, lichtjes op de achtergrond, perfect in de schaduw van de voorman te blinken in alle klinken.

Dat hadden we niet onmiddellijk verwacht op een dag vol "alternatief gitaargeweld”: versmacht worden door ouderwets vakmanschap. Geen wonder dat David Lynch deze song leende voor 'Blue Velvet' een jaar later.