Gord Downie, voor altijd Hip
Column
Je kan er zomaar door gepakt worden, door de dood van een muzikant, die je na aan het hart ligt. Dat was het geval voor (pvg) bij Gord Downie, die de lange strijd tegen een hersentumor verloor.
Geen idee hoe het komt, maar op een of andere manier raakt de dood van Gordon Downie, de frontman van The Tragically Hip mij meer dan dat bij Prince of zelfs David Bowie het geval was. Toen ik het te horen kreeg, heb ik zelfs een traan weggepinkt. En dan vraag je je toch af hoe dat komt.
Ik leerde The Tragically Hip eigenlijk pas vrij laat kennen. 'Road Apples' was zo'n plaat die ik wel vaker was gepasseerd tijdens het platen kopen en waarvan ik dacht: die koop ik ooit nog wel eens. Maar daarna verdween de band even van mijn radar. Pas met 'Fully Completely' en specifiek At The Hundredth Meridian werd ik echt meegesleept door wat misschien wel een van de boeiendste rockgroepen van de voorgaande decennia is. Ik herinner me nog dat Chantal Pattyn, toen nog bij Studio Brussel actief, die plaat afschreef als gewoontjes, hetgeen mij al de wenkbrauwen deed fronsen. Later is ze daar nog op teruggekomen. Volkomen terecht trouwens.
En Gordon Downie speelde daarin een belangrijke rol. Zijn manier van zingen was uniek. Hij gebruikte zijn stem op een manier zoals alleen hij dat deed. Vooral live was hij trouwens een belevenis, iets dat ik pas ondervond tijdens de 'World Container'-tour. Alle aandacht ging naar die vreemde man met dat kleurrijke vestje en het zakdoekje, die ook nog eens een rasperformer bleek te zijn, die ervan overtuigd was dat een concert meer kan zijn dan enkel maar muziek. Daarna zag ik hem nog een paar keer aan het werk, steeds weer gebiologeerd door zijn eigenaardige gedrag.
Misschien raakt zijn dood me wel meer omdat ik in een heel nabij verleden in mijn onmiddellijke omgeving ook met kanker ben geconfronteerd, hetgeen toch – en dat merk je pas achteraf – zijn sporen heeft nagelaten; niet alleen bij mij, maar in mijn hele gezin. Het was al even bekend dat zijn hersentumor terminaal was, maar toch was het plotsklaps dat hij dan komt te overlijden, ook al omdat hij heel onlangs nog een soloplaat maakte. Nu is hij er niet meer. En zo had het ook bij ons kunnen zijn.
Of is het omdat ik door al die doden, die nu in de muziek zijn gevallen, geconfronteerd word met mijn eigen sterfelijkheid. Ik ga niet ontkennen dat dat meespeelt. Zeker nu ik ook wat ouder word en met de eigen, fysieke beperkingen word geconfronteerd, als ik mezelf weer eens met pijn in al mijn ledematen uit bed hijs of tot mijn mateloze ergernis na een dagje fysiek - een uitzondering, ik geef het toe - werk voor de televisie in slaap val.
Gordon Downie was geen David Bowie, geen Prince, geen Lou Reed, maar was wel iemand, die mij op meerdere vlakken heeft geraakt. Met My Music At Work of eigenlijk dat hele album, waarvan de hoes trouwens – no shit – boven mijn bed hangt. Het ga je goed, Gord, erger dan in dit tranendal kan het waarschijnlijk toch niet meer worden, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet zou missen, net als ik jou ook een beetje ga missen.