Humo's Rock Rally 2018, Deel 2
Voorbeschouwing
Ze noemen zichzelf heel fier de moeder aller rockwedstrijden en wie zijn wij om dat tegen te spreken. De geschiedenis en de erelijst van de Rock Rally zijn impressionant. Toch zagen wij het als onze taak om nog eens dubbel te checken of die peren van Humo er na al die jaren nog altijd in slagen het kaf van het koren te scheiden. Wij presenteren u deel twee van de Humo’s Rock Rally voorbeschouwing.
Om te beginnen met de sciencefiction-band van de avond. Dat Ugly Weirdo het geluid van de toekomst is, durven we niet zeggen. Dat Sigi Willems een alien is, lijkt ons een zekerheid. De drang naar lo-fi en bijhorende DIY-videoclip van I Feel Like A Jedi maken het geheel wel interessant. Fan zijn we voorlopig niet echt, maar wie weet met de juiste drugs…
Volgens de jury speelde Lagüna zich met de vingers in de neus naar de finale. Zij hebben allicht iets gezien hebben dat niet op de opnames staat. Wij horen een combinatie van gitaar en synths die ons voorlopig onverschillig laat en een stem die verdacht veel de klankkleur en de zangstijl van Tom Smith (Editors) opzoekt. De band beweert zelf live beter tot haar recht te komen dan op de demo’s en dat zou dus wel eens kunnen kloppen. Wij laten ons graag verrassen, zolang we die cover van Because The Night geen tweede keer meer hoeven te horen.
Exact tien jaar geleden won Brent Vanneste met Steak Number Eight Humo’s Rock Rally. Het zou dus wel eens een historische avond kunnen worden voor zijn jongere zusje Janne die als zangeres van de band Monskopoli aantreedt. De band zal naar onze mening toch iets grootser of verrassender uit de hoek moeten komen dan dat ze dit voorheen deden. De melodieuze, haast bezwerende nummers zijn mooi, maar ook niet meer dan dat. De band mist een soort eigenheid, een onderscheidend element. Al is het misschien ook wel gewoon de live-beleving die we missen.
Van Watchoutforthegiants hebben we vroeger al wel eens songs gehoord die we wel konden smaken. De finaleplaats in dus in geen geval een verrassing. We moeten wel zeggen dat de opnames van hun halve en kwartfinale eerder een zwakke vertoning zijn van hun kunnen. Come On Back is absoluut een gezellige zondagmiddagsoundtrack die goed in het oor ligt. Voor de rest mag de indieband, die tijdens deze Rock Rally nog geen enkel nummer twee keer heeft gespeeld, nu echt wel de beste songs bovenhalen.
De mannen van The Calicos hebben de juiste invloeden mee. We horen melancholische gitaarlijnen, geleend van Adam Granduciel, maar we horen ook vooral veel Bruce Springsteen. The Calicos is de band die zowel de Rock Rally van 1980 had kunnen winnen, als dat het die van 2018 kan/zal winnen. De band klinkt opvallend grootser en internationaler dan alles hierboven beschreven. Hebben we onze grote favoriet te pakken? Beslist u zelf maar.