Jazzanova - 'The Remixes 2006-2016'

RE:introducing

Wat je het Berlijnse clubje van Jazzanova niet kan verwijten, zijn oogkleppen. Gebeiteld in het door zichzelf opgerichte Sonar Kollektiv, schippert dit bonte gezelschap van dj’s en producers voortdurend doorheen stijlen, releases en samenwerkingprojecten.  Daar horen vanzelfsprekend ook een boel verzamelplaten bij. Na ‘The Remixes 1997-2000’ en ‘The Remixes 2002-2005’, mag daar nu dus ook ‘The Remixes 2006-2016’ bij.

Jazzanova - 'The Remixes 2006-2016'

Wie een opmerking wil plaatsen bij het feit dat een verzameling remixen van tien jaar maar negen tracks bevat, go ahead. En dan zet je dit plaatje maar eens op…

“My head is full of contrast-delicious ideas”, zo opent deze schijf met de woorden van Spinning Motion. Een traag opklimmende gitaarriff, ingehouden beat, wat zuchtende orgelstootjes; zo voorzichtig en mysterieus Jazzanova hier aanvangt, des te steviger komt de knal wanneer de boel explodeert. En dat doet het, geloof ons! Want in tegenstelling tot de originele creaties, leggen deze bewerkingen de klemtoon niet zozeer op exotische klanken of jazzy kronkels, maar op stevig pompende grooves, bedwelmende clubhouse en genadeloze baspulsen.

Negen keer op rij krijg je hier niet enkel stevige danstracks, maar ook heuse, muzikale verhalen die vaak over de acht minuten afklokken. Dat betekent voorzichtig openen met een korte synthgroove en hihatbeats of schuifelritmes. Dat betekent veel herhalen en voorzichtig openbloeien, vaak met ondersteuning van enkele korte, vocale accenten. En dat betekent vooral ook glorieus openscheuren na een minuut of drie, vier met pompende grooves en bedwelmende beats. Full force; beat en passion. Is het dan verwonderlijk dat deze plaat keer op keer blijft haperen bij die openende Naze van Spinning Motion?

Slechts af en toe gaat Jazzanova echt met het prefix aan de slag. De remix van Skybreaks van het toch nogal fabuleuze Heritage Orchestra wringt wat met soul, jazzy vibes en Hammond in een soort van lome zwoelheid die niet ten volle overkomt. Liever niet. Geef dan liever de ingetogen fusionjazz van Ordinary Guy van Joe Bataan, opvallend genoeg zonder beat of elektronica, maar met livedrums en melige croonerzang.

Keer op keer houden de bewerkers ook vast aan de originele vibe, maar voegen daar toch een eigen creatie aan toe. En dat is natuurlijk de kunst. De African chants van Hugh Masekela in een trance steken van ritmische trommeltjes en global beats (en frisse piano-accentjes). Of het werk van bassist en Detroit producer Paul Randolph dermate overdonderen met wollige, diepe bassen, dat een eenvoudig tikkende beat volstaat om de meest sexy basshousetrack ooit neer te zetten.

Is er nog twijfel? Jazzanova heeft er dan misschien de tijd voor genomen om opnieuw wat remixes te bundelen, maar zowel qua inhoud als naar diversiteit toe, mag deze plaat gerust een gooi doen naar één van dé dancereleases van 2017!

27 mei 2017
Johan Giglot