Jean Blaute - 'Met Vallen En Opstaan'

Jean Blaute kan u kennen als jolige tv-figuur, goede vriend van Raymond Van het Groenewoud en K’s Choice en producer die de rekening spekt met het maken van rotcommerciële platen voor Natalia en Clouseau. En dat mag u nu allemaal vergeten. Blautes memoires werden opgetekend onder de titel ‘Met Vallen En Opstaan’. Verwacht u aan mijmeringen over de Vlaamse muziekwereld van Miele tot Jasper Steverlinck, ambacht, hard werk, stielkennis, toevallige ontmoetingen met grote gevolgen, maar ook de smeerlapperij, die de muziekbusiness soms is, en de onderhuidse wrevel en rancune.

 

Nostalgie heeft geen tijdsbesef. Het schone, immens trage zwart-wit van ‘Wij, Heren Van Zichem’ wordt hoog aangeslagen, maar pakweg ‘Once Upon A Time In The West’ is een jaar ouder en ligt ongeveer twintig jaar voor. Natuurlijk hebben we nu gemakkelijk praten. Met een paar muisklikken haal je de meest avant-garde artiesten van over heel de wereld binnen, maar in de jaren vijftig was het door het stomme geluk dat Liverpool een havenstad is, dat vier jonge snaken aan platen met Amerikaanse rock-‘n-roll geraakten en van daaruit zelf een muzikaal pad gevolgd hebben dat sindsdien qua inventiviteit niet meer overtroffen is.

In Zottegem was er in die jaren een snaak die via de muziekinstrumenten- en platenwinkel van zijn ouders in contact kwam met allerhande muziekjes die van verder kwamen dan de ambachtelijke studio’s waar Eddy Wally en Marva de liederen opnamen. Van in de jonge jaren spat de verwondering en interesse voor muziek, instrumenten en techniek van de pagina’s van dit boek. Gelukkig wordt er duchtig afgeweken van een lineaire verteltrant zodat we de ene bladzijde nog in café Gildenhuis in Zottegem staan en een paar bladzijden verder naast George Martin in de Abbey Road-studio’s.

Enerzijds is het boek een tijdsdocument over het trage ontwaken van internationale invloeden – zowel muzikaal als kwalitatief – in de Vlaamse muziekwereld. Blaute die na Dan Lacksman de tweede Minimoog in België had en een mellotron waar hij meer miserie dan plezier mee had. Anderzijds is het ook een ode aan hard labeur, harde keuzes en soms een harde hand, als het aankomt op platen maken. Daarom is het niet slecht om een paar van Blautes producties even van de nostalgische mantel te ontdoen en ze terug in hun tijd te zetten. Tim van Wim Decraene, waaraan het boek trouwens de titel ontleent, zit echt wel knap in elkaar. En we geven grif toe: we hadden het nog nooit diepgaand beluisterd.

Blaute gaat ook dieper in op de invloed van een producer op het eindresultaat. En dat verschilt natuurlijk van plaat tot plaat en van artiest tot artiest. We lezen over Raymond, Urbanus, De Nieuwe Snaar, De Kreuners, Hugo Matthysen, Boudewijn De Groot, de 'Turalura'-plaat met Arme Joe van Noordkaap en uiteraard compagnon de route Roland. Blaute is naar onze mening liever één van de besten in Vlaanderen dan een nobody in de muziekwereld van Nashville, New Orleans of New York. Met recht: als we alle highbrow en culturele pretentie afschudden, is het een carrière om u tegen te zeggen. En dan zwijgen we nog over het televisiewerk (pro memorie: ‘De Drie Wijzen’, ‘De Bende Van Wim’, ‘Tournée Générale’), maar wij blijven uiteraard een muziekwebsite. We zouden anders ook met plezier een paragraaf of wat wijden aan Drs. P.

Een aspect, dat misschien ietwat achterblijft, is het touren. Wij kijken al vol ongeduld uit naar een opvolger met geestige verhalen over het leven als muzikant on the road in Vlaanderen – vermoedelijk heeft Blaute nog wel iets te vertellen over de Ronde van Vlaanderen of het koninklijk paleis, lege tenten in Zolder of volle schuren in de Vlaamse Ardennen. Jean, als ge eens niets te doen hebt,…

Op Spotify heeft ene Vondyck een playlist geplaatst met meer dan vijf uur ‘Best Of Jean Blaute’. We raden hem u van harte aan bij lezing van dit boek, al was het alleen maar voor Zottegem Blues van Miele. Niet dat we alles, waar Blaute een vinger in de pap had, tot muzikale mijlpaal willen verheffen – daar zou hij zelf ook niet mee akkoord gaan. En zoals men te lande zegt: “Van een plastieken zak kan je geen leren chacoche maken”. Wij hadden graag enkele van de geestigste anekdotes uit het boek aangehaald, maar dan zou onze bloemlezing zowat een kwart van het boek beslaan. Het belangrijkste is echter dat men doorheen deze anekdotiek wel een mooi beeld krijgt van een mens die met passie en volharding, soms tegen beter weten in en van triomf naar tegenslag, met vallen en opstaan, zijn verwondering en liefde voor de muziek en de kunst niet is verloren. Met vallen en opstaan.