John Carpenter - 'Anthology (Movie Themes 1974 - 1998)'

RE:introducing

Feit: zonder de muziek van componist en regisseur John Carpenter had de filmwereld - en vooral het thriller- en horrorgenre - er helemaal anders uitgezien; of geklonken. Want het aantal soundtracks dat deze Amerikaanse, bezige bij op de naam heeft staan, is ronduit indrukwekkend. Daar probeert deze verzamelaar een tipje van de sluier van op te lichten.

Maar liefst vijftien soundtracks maakte John Carpenter tussen zijn klasbakken ‘Dark Star’ (1974) en ‘Vampires’ (1998) in. Hoe gooi je dat dan in godsnaam samen op een verzamelaar met dertien - uiteraard - tracks? Je grabbelt de meest frappante themasongs bij elkaar, wetende dat je daarmee de hele sfeer en uitstraling van een soundtrack teniet doet en verknipt in een uit de context gerukt momentum.

Desalniettemin is deze ‘Anthology’ wel degelijk een leuke en overzichtelijke compilatie die aangeeft dat Carpenter graag speelt met enerzijds synthesizers (in typische jarentachtig-Moroder-stijl) en anderzijds zwaar snijdende, elektrische gitaren (die zelfs naar metal knipogen). Of dat doen tenminste zijn zoon Cody en schoonzoon Daniel Davies. Valt niet te verzoenen, zegt u? Zap dan maar even door naar Porkchop Express uit 'Big Trouble In Little China', een Aerosmith Walk This Way-groove met zomerse discosynth. Of opener In The Mouth Of Madness: een “Metallica-instrumentallica” mokerende metalriff met daardoor solerende gitaren die halfweg uitsterft in ijle ambientscapes.

Het hoeft trouwens niet altijd een mengelmoes te zijn. Starman biedt de eenvoud van gemoedelijke synthesizerakkoorden waarover de rechterhand een trotse, plechtige notenthematiek drapeert. Eén man, één klavier; niets horror; niets duisters. In tegenstelling tot Prince Of Darkness dan, dat een mash-up is van zware toetsen, gierende gitaargrooves en digitale koorzangnoten: donker, zwaar, luid.

‘Anthology’ doet wat moet. Met fragmenten, die meestal geen twee minuten halen, toont deze plaat een fijn stukje John Carpenter. Beschouw het als een visitekaartje, een prikkel die je uitnodigt dieper te gaan graven in het indrukwekkende oeuvre van de man. Liefst met een lekker bloeddoorlopen, rauwe biefstuk erbij.