#Koning(inn)en - King Crimson - The Court Of The Crimson King” (1969)

Met de losse pols op royale zoektocht door de backcatalogi.

Progrock is het genre waar koningen en koninginnen het best gedijen. Dat is algemeen geweten, maar één van de toppionnen in het veld is het magistrale The Court Of The Crimson King uit 1969, dat met een magistrale mellotron-intro in heuse Strawberry Fields-stijl de toon zette voor wat later als progrock in de wereld werd gezet. Met beelden van zwarte koninginnen, begrafenismarsen en vuurheksen aan het middeleeuwse hof.

Met bijna tien minuten was het destijds niet geschikt als song en toch haalde het de radio omwille van de magische dynamiek. Ondanks de middeleeuws aandoende melodieën was de mellotron volgens toetesenman Ian McDonald (onlangs in februari overleden en ook nog mede-oprichter van Foreigner) was het geïnspireerd door James Brown zowaar. Inspiratie komt vaak uit een onverwachte hoek.

Muzikaal komt hier alles samen: jazz, klassiek, blues en rock. Platenfirma Atlantic adverteerde de lp met de baseline dat het de zwaarste riffs bevatte sinds Mahlers achtste symfonie, waarop Pete Townshend enigszins smalend repliceerde: "I know it had to cost ten thousand pounds to make. I can't tell if it's worth it". De grapjas. Later zou hij wel erkennen dat het hier ging om een “uncanny masterpiece”.

Het was de briljante alleskunner Robert Fripp - intussen het enige originele lid - die de vele bezettingen van King Crimson zou leiden. Maar hij had meer in huis: hij werd omschreven als de “thinking person’s guitar hero”, die met King Crimson geschiedenis schreef, maar ook sessies deed op het allerbeste werk van David Bowie, Brian Eno, Peter Gabriel, Talking Heads en Blondie. Griezelig goed indeed!