Lenny & De Wespen - 'Singles & Extra's'
Een bekentenis: wij leerden Lenny & De Wespen kennen via via. Zoals dat wel vaker gaat. Intussen hebben we dat mankement rechtgezet en hoort de band tot de happy few (in ons hoofd dan toch) die zich tot in de platenkast wisten te wurmen.
Lennaert Maes is een veelzijdig man. Hij heeft iets met toneel, met show, met volksliedjes, met … Enfin, u begrijpt waar we naartoe willen. Wij maakten met hem kennis via 'Als De Nacht', waarin hij volksliedjes een tweede leven geeft. Langs die weg belandden we op één van de muzikale wandelingen, waarbij hij voor de muziek en rondleiding zorgde. En van het één kwam het ander. Een kennismaking met Lenny & De Wespen kon niet uitblijven.
Dat was dan 'Instant', een plaat waar wij meteen weg van waren en die nog regelmatig uit de kast komt. Dat leidde dan logischerwijze weer tot het bijwonen van een optreden en tot verder onderzoek naar ander materiaal, waarvan intussen ook al een heel deel werd aangeschaft. Toch drukt zo'n verzamelaar je dan met de neus op de feiten en blijkt dat er toch nog één en ander ontbreekt om de collectie compleet te maken. Werkpuntje voor de toekomst.
Voordeel van een compilatie als deze 'Singles & Extra's' is dat je meteen een idee hebt van wat er vooraf ging aan wat je kent. Bovendien leer je dan ook nog eens het verhaal achter de band kennen. Nu zijn wij daarin wel geïnteresseerd, maar tegelijkertijd zijn we lui en hebben we dat nooit echt uitgespit. Ook daaraan wordt nu verholpen. De connectie met Bram Vermeulen moet u zelf maar uitzoeken op één of andere website of – beter uiteraard – binnenin de cd.
Lennaert Maes is het soort muzikant, die van verhalen houdt. Dat merk je aan zijn hele carrière en vanzelfsprekend dus ook aan de liedjes. Als je begint bij het begin, merk je tot je eigen verbazing dat er in Soms Verlang Ik Naar Jou verdomd stevig gerockt wordt, iets wat we Lenny & De Wespen eerder niet echt toedichtten. Onterecht duidelijk. Meer herkenbaar is Meneertje Nee, waarin die licht ironische ondertoon, die je vaak in het werk van deze band tegenkomt (zie ook Goed In Niksen of Ik Doe Niet Meer Mee), doorschemert. Humor is deze jongens duidelijk niet vreemd.
Daartegenover staat de scherpzinnigheid, die uit deze liedjes opdoemt. Want humor is hier alleen maar een manier om een boodschap over te brengen. Dat we niet goed bezig zijn (Alles Gaat Goed), dat het leven zo simpel en mooi kan zijn (Dansen Is Een Medicijn) of hoe sommige dingen tijdloos zijn (Radio). Tegelijk zie je de evolutie in de liedjes naar 'Pleisterplaat' toe, toen Lenny met zichzelf in de knoop lag en dat ook in die plaat verklankte (een song als 2020 legt de vinger op de open Covid-wonde).
Ook muzikaal valt er heel wat te beleven op deze verzamelaar. Je staat er versteld van hoe deze band van rock over vlotte pop langs pure kleinkunst en singer-songwritergitaarliedjes tot iets schlagerachtigs gaat. En toch zit er een duidelijke lijn in, iets herkenbaars, iets typisch.
Voor twintig jaar krijg je vijfentwintig liedjes. Twintig daarvan vind je terug op vorige releases, vijf zijn min of meer nieuw. Twee live versies en drie nieuwe songs, waarvan wij Zoals Jij het best konden pruimen. Maar misschien ligt dat voor u wel anders. Terwijl we de liedjes nog een laatste keer scannen, betrappen we er onszelf op dat we telkens weer blijven plakken en de nummers helemaal uitzitten. Altijd een goed teken. Er mogen duidelijk nog een paar jaar bij komen.