#LloydColeKiest - Sparks - The Number One Song In Heaven (1979)

Welke muziekjes drijven onze favoriete Glaswegian Lloyd Cole eigenlijk?

Dé plaat die Lloyd Cole in de wondere wereld van electroproducer Giorgio Moroder trok. "A perfect piece of pop music", volgens Cole, die vooral gecharmeerd werd door de eenvoud van de song met enkel drie akkoorden de hele tijd door, maar wel geflankeerd door een gesofisticeerd elektro-arrangement. Het deed hem denken aan zijn voorliefde voor gesofisticeerde muziek, die gebaseerd is op een laag van simpele dingen. Helemaal het tegenovergestelde van bijvoorbeeld de muziek van Cream met drie virtuozen, waaraan Cole een hekel heeft: “I hate music like that. But a collection of beautiful things put together with charm that’s what The Number One Song In Heaven sounds like to me".

De oorsprong van de samenwerking van Sparks en Moroder lag in 1978, toen de Mael Brothers zich op een kruispunt bevonden. Ze waren het rockbandformaat beu en waren vastbesloten om de muziek in een meer elektronische richting te sturen. Ze hadden bewondering uitgesproken voor de baanbrekende Italiaanse producer Giorgio Moroder, maker van Donna Summers iconische discoklepper I Feel Love, tegen een Duitse journalist die een vriend van hem bleek te zijn. 

Sparks werkten samen met Moroder aan 'Nº 1 In Heaven', opgenomen in Musicland Studios, West-Duitsland. De plaat had een dramatisch ander geluid dan dat van Sparks' vorige zeven albums. De groep liet de standaard gitaar, bas en piano uit het muzikale palet vallen. Het nieuwe geluid werd gedomineerd door gelaagde sequencers en synthesizers, ondersteund door de drums en percussie van Keith Forsey. De kenmerkende falsetto van Russell Mael werd ingebed in een aantal overdubs en aangevuld met achtergrondzangers.