Max Majorana

Achtergrond

Aha, eindejaar! Waar uw en onze lijstjesfetisj eindelijk ongegeneerd weelderig mag tieren. In de aanloop naar onze ultieme lijst van het afglopen jaar laten wij ook onze redacteurs even hun ei leggen.

(mm) is één van de  Nederlandse redacteurs binnen ons team. Als assistent-muziekprogrammator van het Incubate festival in Tilburg zit hij steeds op de eerste rij om de nieuwste, spannendste en interessantste acts te ontdekken.

De beste van het jaar

1. Adult Jazz – 'Gist Is'
2. Cloud Nothings – 'Here And Nowhere Else'
3. Naive Set – 'Reclining Nude'
4. Apneu – 'Hard Feelings'
5. Goat - 'Commune'
6. Strand – 'Strand'
7. Mac DeMarco – 'Salad Days'
8. Ryley Walker – 'All Kinds Of You'
9. Protomartyr – 'Under Color Of Official Right'
10. The Proper Ornaments – 'Wooden Head'

Amai, dat kon beter!

De scène die Mark Kozelek en Adam Granduciel de afgelopen maanden schopten (met Sun Kil Moon's Adam Granofsky Blues als onmiskenbaar artistiek dieptepunt) sloeg nergens op en was buitengewoon genant. Normaal doen, stelletje pubers.

Een Finse trambestuurder met een enigszins fotogeniek hoofd maakte een ep, 'Dreamzone', die ontzettend werd gehyped. Zou klinken als ultrahippe acts als Palmbonen en Washed Out. Dus stond Jaakko Eino Kalevi ineens op festivals die er toe doen: Great Escape, Iceland Airwaves, Best Kept Secret. Wel, nooit eerder zagen de nieuwe kleren van de keizer zo vaal.

Mocht ik kunnen, wekte ik deze terug tot leven

Tot mijn grote spijt overleden er binnen 7 dagen (tussen vrijdag 28 november en donderdag 4 december) drie topmuzikanten die ik erg hoog had zitten. Corno Zwetsloot (49), Luc De Vos (52), en Nick Talbot (37) lieten achtereenvolgens het loodje. Respectievelijk een Nederlandse gevierde noiserockgitarist en -producer, een Vlaamse rasartiest en ongeëvenaard bruggenbouwer, en een toegewijde, multi-instrumentale Britse singer/songwriter. Het werd een zeer melancholische week bij mij thuis.

U hebt deze toch gezien?

Everybody now put your arms in the air. That's the generally accepted sign for not having a care. Als The War On Drugs het saaiste nummer van 2014 maakte, dan Ought het meest irritante. Overeenkomst: metafysica. Wat een coole band is dit toch. Natuurlijk heeft zanger Tim Beeler van alles afgekeken van David Byrne, maar hey; dat werd eens tijd, en van een geslaagde imitatie is trouwens nog nooit iemand slechter geworden. Ought brengt niet zomaar een parodie, maar schudt de lakens van het warme indie-nest gewoon eens goed op. Meest verfrissende en enigmatische band diemomenteel in Noord-Amerika rondloopt.

Straf live

Daryll-Ann – Doornroosje (Nijmegen), 26 februari 2014

Gruppo Di Pawlowski – Mezz (Breda), 16 april 2014

Neutral Milk Hotel – Le Guess Who? May Day (Utrecht), 23 mei 2014

Girl Band – Stroomhuisje (Eindhoven), 11 september 2014

Goat – Incubate (Tilburg), 20 september 2014

Ik koop hier

De Waterput, in mijn geboorteplaats, kan mij al ruim een decennium tot haar vaste clientèle rekenen. Stijlvolle, ouderwets gezelige zaak waar vinyl weer omarmd wordt en het bovenal aangenaam grasduinen is in de tweedehandsbakken. Houd ook de agenda in de gaten, want zo nu en dan zijn er leuke instore concerten.
 

Coolste trend

In deze traditiegetrouwe, soms uitermate tenenkrommende en belegen tijd van jaaroverzichtjes is de Snob 2000 een woelige verademing.

Alfawetenschappers hebben al eerder uitgewezen dat nostalgie heersend is in de muziek. Pop behoort al lang niet meer louter de jeugd toe. Jongeren mogen hier en daar slechts aansluiten in de geschiedenisles; papa betaalt de kaartjes voor Rolling Stones wel.

Collectieve ervaringen als vroeger zijn er in deze gefragmenteerde popcultuur sowieso haast niet meer. Iedereen luistert op zijn gemakje naar een nauwkeurig afgebakende persoonlijke selectie. En dat is merkbaar; niet alleen het publiek heeft heimwee, ook artiesten grijpen graag terug op het verleden. Zie de vele reünies van groepen, heruitgaves en middelmatige coverbands anno 2014. (Of het gegeven dat bijna iedereen War On Drugs het beste van 2014 zegt te vinden, terwijl dat in wezen toch het muzikale equivalent is van een kabbelend beekje, en weinig meer dan een geforceerde poging om anno 2014 enige consensus te bereiken.)

Dan is het toch fijn dat er een alternatief bestaat op de schijnbaar Heilige (maar o zo saaie) Drievuldigheid van Queen, Eagles en Led Zeppelin. Met alle respect, maar wie voortdurend met twee benen in de jaren'70 blijft staan, is gewoon een babyboomer, en daar hebben we er al genoeg van. Pavement op 1, dat zal ze leren. Breng je stem uit!