Metallica - Van LOADzwaar tot vederlicht

Op 13 juni 2025 verschijnt de nieuwste Metallica-box, naar aanleiding van de negenentwintigste verjaardag van ‘Load’. Ja, u leest dat goed: negenentwintigste. Ofwel hebben ze zich bij Team ‘Tallica misteld, ofwel wilden ze de vijf jaar lange kloof tussen ‘Black Album’ en ‘Load’ wat sneller dichten. In elk geval wordt het weer een pareltje, met onder andere het album volledig geremastered op cd en vinyl, live-opnames op zowel vinyl, cd als dvd, oneindig veel foto’s, demo’s, memorabilia en last but not least: de integrale versie van afsluiter The Outlaw Torn. 

Zelfs na bijna dertig jaar wordt ‘Load’ (en diens één jaar jongere broertje ‘ReLoad’) nog steeds gezien als één van de zwakste punten in Metallica’s oeuvre. Hoewel de band al sinds ‘Master of Puppets’ uit 1986 als sellouts bestempeld werd, was de muziek én het uiterlijk van hun zesde album het dieptepunt.

Weg was alle thrash. Geen snelle songs meer. De bandleden hadden hun haar geknipt en droegen eyeliner. Leadgitarist Kirk Hammett had de wah-pedaal ontdekt, wat fans quasi furieus maakte. Metallica werd omgedoopt tot “Alternica” omdat ‘Load’ meer weg had van alternatieve, (post)grunge. Maar was deze kritiek eigenlijk terecht? Is het album effectief zo slecht als men probeert te doen geloven?

‘Load’ start loeiend hard met Ain’t My Bitch. Meteen wordt de wah-pedaal erbij gehaald en krijg je een ander Metallica te horen. Ook de stem van zanger-gitarist James Hetfield is veranderd: na het jarenlange toeren is het rasperige er volledig uit geschreeuwd. Hetfield zingt nu meer, zoals op de refreinen van The Unforgiven of Nothing Else Matters van de vorige plaat.
Tweede song 2 X 4 start met een drumfill die we zowel doorheen dit album als op opvolger ‘ReLoad’ nog heel vaak te horen gaan krijgen. Lars Ulrich verdient ondanks de tragere songs wel een enorme pluim. Zijn drumpartijen zijn doordacht en spelen in op de rest van de muziek, meer dan ooit tevoren. Zijn drumkit werd ongeveer gehalveerd, maar klinkt een pak natuurlijker dan op ‘Black Album’. Er is een reden waarom hij voor elke song gecrediteerd wordt, en op ‘Load’ wordt dat alleen maar duidelijker.

Met The House Jack Built krijgen we een griezelig nummer voorgeschoteld, waarin Hetfield misschien wel het meest voluit gaat. Knap refrein én zeer knappe solo. Daarna, als vierde track op de plaat, is de eerste single Until It Sleeps, één van Metallica’s meest verfijnde songs, die je na dertig jaar nog steeds kippenvel bezorgt. Ook de videoclip, gebaseerd op de schilderijen van Jeroen Bosch, blijft op je netvlies gebrand. Bassist Jason Newsted speelt deze track op een fretless basgitaar, wat zeer ongewoon is voor band, maar het werkt perfect. De werktitel voor Until It Sleeps was trouwens FOBD, een afkorting voor Fell On Black Days van Soundgarden. De reden is het refrein, dat in beide songs in een zes-vierde maatsoort staat.

Daarna volgen nog King Nothing en Hero Of The Day, twee songs die vocaal best veeleisend zijn en geregeld in de setlist zaten voor de tournees die volgden. Waarna we in het tweede deel van het album terecht komen, bij (inmiddels publiekslieveling) Bleeding Me. Dit nummer werd pas in 1999 in de set opgenomen, en wordt sindsdien op handen gedragen door fans. Met iets meer dan acht minuten is het de op één na langste track op het album en hij weet letterlijk geen seconde te vervelen. Knappe opbouw, een wervelende solo en een onverwachte wending iets voorbij halfweg.

De prijs voor het langste nummer is echter weggelegd voor The Outlaw Torn, zoals hierboven al vermeld. Opnieuw een absolute knaller van een laatste track, zoals we dat van Metallica gewoon zijn (cfr. The Call of Ktulu, Damage Inc., Dyers Eve, ...) Deze song was trouwens zodanig lang dat hij voor de release ongeveer een minuut moest ingekort worden. Op de remaster die nu uitkomt, krijgen we dus eindelijk de integrale versie, die voordien enkel te krijgen was op de single van The Memory Remains uit 1997.

Is ‘Load’ metal? Nee, mits een paar uitzonderingen is er maar weinig metal te vinden op dit album. Is ‘Load’ hardrock? Ja, dat zeker wel. Alle elementen zijn nog steeds aanwezig, ze worden enkel aangevuld met meer akoestische stukken en experimentele geluiden. Het contrast tussen Wasting My Hate en Mama Said kan niet groter zijn, en toch passen deze opeenvolgende songs perfect bij elkaar. De productie is buitengewoon goed met een kristalhelder geluid dat voor een ideaal evenwicht zorgt tussen loodzwaar en vederlicht.

Mensen mogen zeggen wat ze willen. Ja, Slayer is sneller. Ja, Megadeth is technischer. Ja, Anthrax is meer originele thrash, enzovoort. Maar uiteindelijk is het wel Metallica dat meer dan honderdzestig miljoen (!) platen verkocht heeft, dubbel zoveel als de andere drie bands samen. En anno 2025 blijven ze relevant, zelfs live, nu ze allemaal al de zestig voorbij zijn. ‘Load’ was niet wat de fans en de rest van de wereld hadden verwacht, maar het blijft een uniek album van een band die het op dat moment nodig vond om dat soort muziek uit te brengen. En het klinkt nog steeds even fris als dertig jaar geleden.