#MisterBaker - Cream - White Room (1968)
Ginger Baker raasde aan tweehonderd per uur door het leven. Al bij al opvallend vast te stellen dat hij toch de tachtig haalde. Hij is alvast één van de vreemdste vogels in het muzikale landschap, toen en later, een ongeleid projectiel dat toch altijd weer aan de oppervlakte kwam met een ritmische topprestatie. De docu uit 2012 'Beware Of Mr. Baker' was de ultieme ontnuchtering, waarbij een extremely grumpy old man vanuit zijn Zuid-Afrikaanse versterkte burcht terugkeek op een wonderlijke carrière. Een week lang verkennen we de exploten van wijlen Mister Baker.
Voor sommigen, die het beter weten, was White Room het startschot voor de niche hardrock, maar Ginger Baker was het daar hartsgrondig mee oneens en poneerde woest: “They credited us with the birth of that sort of heavy metal thing. Well, if that's the case, there should be an immediate abortion.”
Toen wij zo ergens in 1978 met de vingers aan de cassetterecorder de Top 100 Aller Tijden op Hilversum 3 aan het tapen waren, gebeurde er iets, toen White Room door de transistor schalde. Het was laat op de avond, wij waren alleen thuis en kregen schrik. Die intro was behoorlijk spannend. En was dat de achterdeur die kraakte? Waren dat voetstappen in de veranda? Enfin, u begrijpt de context.
Een song over depressie en hopeloosheid. De tekst werd geschreven door een vriend van bassist Jack Bruce: dichter Pete Brown, die ook verantwoordelijk was voor de literaire invulling van Sunshine Of Your Love, I Feel Free en SWLABR. De “White Room” bestond echt en was het appartement waar Pete Brown resideerde: “The music was written first. My first attempt at a lyric was something about a 'doomed hippie girl' - the song was called 'Cinderella's Last Goodnight'. Jack Bruce wasn't buying it, so I scrapped that idea and pulled up an eight-page poem I had written earlier, which I reworked into White Room."
"It was a time before I stopped being a relative barman and became a songwriter, because I was a professional poet, you know. I was doing poetry readings and making a living from that. It wasn't a very good living, and then I got asked to work by Ginger and Jack with them and then started to make a kind of living.”
Eric Clapton gebruikte een wah-wah-pedal voor de gitaarlijn, een idee ingegeven door Jimi Hendrix. Het leverde hem de tweede plaats op in de “Guitar World's greatest wah solos of all time” in 2015. De eerste plaats? Hendrix' Voodoo Child (Slight Return) uiteraard. Clapton weigerde het nummer nog te spelen na de split van Cream tot in 1985, toen hij het hernam voor 'Late Night with David Letterman' en voor Live Aid.
Pas uitgebracht als single na de split van Cream. En het verkocht veel beter in de US dan in thuisland. De ruzies tussen Ginger Baker en bassist Jack Bruce binnen Cream zijn legendarisch en waren regelmatig fysiek. Zelfs bij de reünietours veertig jaar later gingen ze met elkaar op de vuist.