#Motorockers - The Shangri-Las - Leader Of The Pack (1964)
Motoren en rockers zijn altijd al een bijzondere match gebleken.
Evergreens, nummers die tot in den treure geplugd worden, over and over. Maar als je een beetje moeite doet en je luistert alsof je ze de allereerste keer hoort, dan hoor je opnieuw de "sudden impact" van een klassieke, geweldige song. Dat moet nogal een knal gegeven hebben toen Leader Of The Pack een eerste keer op een radiotoestel te horen was in 1964.
Het verhaal van de naughty boy, waarvan iedere ouder wil vermijden dat hij voor zijn dochter gaat. Maar hij is de hoofdman van de motorbende en het meisje valt hard voor hem. De vader verbiedt uiteraard de prille liefde en zij volgt, geeft hem een laatste kus. Hij motort de regen in op weg naar het noodlot. Hoofd-Shangri-La Mary Weiss zei hierover in The Telegraph: "I don't think I would be able to put feeling into the song unless I had really thought about the lyrics. I put a lot of my own pain into that song. I don't think teenage years are all that rosy for a lot of people - they certainly weren't for me. They are the most confusing time of people's lives and there is a tremendous dark side to the record, which I think teenagers related to. The studio was a great place to let the pain out. I thought it was amusing when they (British radio and TV stations) banned Leader because of the mod and rocker stuff. When I got off the plane in my leather jacket everyone knew which side I was on."
Op zoek naar een passende opvolger voor de eerste hit van The Shangri-Las, Remember (Walking In The Sand) riep producer Shadow Morton de hulp in van Ellie Greenwich en Jeff Barry, die samen met hem het drama van tweeënhalve minuut met herkenbare personages (Betty en Johnny) en met een gesproken deel, dat het verhaal sterker aanzette.
Naar verluidt zat een piepjonge Billy Joel aan de piano: "I know I played piano on a session. The girls themselves weren't at the session, but that kinda happens all the time, the singers come in later. I played note for note what is on the record, but I wasn't in the musician's union – I was about fourteen or fifteen – so for all I know they may have got a union guy in to do it later. I never got paid, never got a form to show it was me on the record, so I can't say for sure it's me, but I like to think it was. Actually, it was my very first recording session – a guitar player friend got me in. I also did Remember (Walkin' In The Sand). The producer, Shadow Morton, was a strange guy. He had a very theatrical way of producing, he used to wear a cape in the studio. I don't know if he'd been taking any intoxicating substances – what did I know at that age? – but he was very intimidating to a young kid like me. I just kept my head down hoping no one would find out I wasn't in the union, but I never got paid, so maybe someone squealed on me."
Voor de motorgeluiden werd niet gewerkt met soundeffects, maar met een echte motor (de Harley-Davidson van studiotechnicus Joe Venneri) die opgenomen werd met een lange kabel tot op de straat (47th Street, New York City). De crash van de motor was dan wel weer een soundeffect en geen realiteit. De openingszin “Is she really going out with him?” werd netjes gerecycleerd voor debuutsingle New Rose van the Damned.
Zoals het een echte evergreen past meer dan één keer een hit: eerst in 1964 en later in 1972 en 1976 opnieuw een forse kraker.