Nele Needs a Holiday & AWKWARD i in Duitsland - 10,11,12 maart

Busbabbels

Nele Needs a Holiday & AWKWARD i in Duitsland - 10,11,12 maart

AWKWARD I vond in Nele Needs A Holiday de ideale partner om Duitsland mee af te schuimen. Zo gezegd, zo gedaan. Deel twee van hun neerslag van de tournee vind je hieronder.

Tourblog #2 10/11/12 maart

Bremen - 10 maart 2019

Alle treinreizen hier in het noorden lijken te lopen via Hamburg, zo ook de reis van Bad Doberan naar Bremen. Vier uur reizen, valt mee. Nele en ik slaan (zoals elke morgen) ontbijt en lunch in bij onze vaste franchise 'Le Crobag', dit keer op het station van Rostock. Living the dream. In Bremen worden we opgehaald door Albert, bij wie we vanavond thuis spelen. In november vorig jaar boekte Albert me al eens in 'Litfass', een tent in de Bremense wijk die ook letterlijk 'Wijk' (Viertel) heet. Ik voelde me er meteen thuis want het doet erg aan mijn geboortestad Groningen denken.

'Litfass' is een (rook)cafe dat nogal langgerekt is waardoor het er moeilijk spelen is voor een (ahum) singer-songwriter. Voor de stem is het heftig als er 50 mensen zitten te roken alsof het hun vitamine inname betreft en daarbij is het nog best lastig om in een lange smalle pijp de aandacht van die in nevels gehulde Duitsers vast te houden. Vandaar dat Albert na afloop van dat laatste optreden in november voorstelde om ons ditmaal in zijn huiskamer te boeken voor vijfendertig muziekliefhebbers. Een erg goed idee van Albert vonden wij, de show liep op rolletjes, Zugabes galore. Even was er zelfs sprake van een bezoek van een prehistorische ex van Nele (Kevin) maar die voelde de bui kennelijk al hangen (d.w.z. Nele heeft verkering met een - ! - Hollander) en zegde last-minute af.  Een jammerlijke loop van omstandigheden, ik had me erg verheugd op de ongemakkelijke situatie die dit weerzien had kunnen zijn.

Na afloop van de show kwam er publiek vragen of ik ook bladmuziek van mijn laatste plaat verkocht. “Naturlich”, zei ik, maar ja daar hoef je op het vierde optreden van een Duitse tour echt niet meer om te komen: “die sind schon alle ausverkauft...”.

Lübeck - 11 maart 2019

De volgende ochtend in Bremen hebben we geen tijd meer om met Albert bij de op drie na beste barrista van Duitsland koffie te drinken. Er heerst een sneeuwstorm in het zuiden van Duitsland en de helft van de treinen rijdt niet vandaag. We willen daarom zo snel mogelijk naar het station om een regionale (noordelijke) trein te vinden die volgens de dienstregeling vertrekt. Lübeck is gelukkig maar twee uur van Bremen, dus we komen er ruim op tijd aan.

Ik wist niet dat Hanzestad Lübeck zo mooi was. Het verbaasde me aangezien Lübeck een havenstad is en ik daarom verwachte dat het zoals gewoonlijk wel weer tijdens een oorlog platgegooid zou zijn, maar nee dus: de middeleeuwen staan nog hier fier overeind. Helaas is het hier maandag vandaag en dat bracht ons onvermijdelijk Bob Geldof's credo “I don't like mondays” in herinnering.

Over het optreden in de 'Tonfink' zal ik dan ook maar in alle toonaarden zwijgen. Zelfs een leuk cafe stelt weinig voor zonder bezoekers. In de zwarte plastic hond, die als 'hoed' fungeerde, zat wonder boven boven toch een kleine 100 euro. Nele en ik hebben tot nu toe nog niet kunnen verklaren hoe deze daar in geraakt zijn maar we doen het ermee. We slapen in een stapelbedden kamertje boven de 'Tonfink'. Zonder douche, zo blijkt. Gelukkig heeft Nele een washandje in een plastiek zakje mee. Komt aardig van pas.

Dresden – 12 maart 2019

Ongedoucht gaan we naar Dresden. Zes en een half uur met de trein. Mijn boeker Hanna komt ons halen in de stad waar ik graag verblijf. Dit wordt geloof ik mijn vijfde show hier en de vierde met promotor Uwe, met wie ik het al jaren erg goed kan vinden. Op station Dresden Neustadt kom ik er alleen achter dat ik al mijn bankpassen kwijt ben. Lichte paniek maakt zich van mij meester. Eerder in Hamburg had er al een enorme vogel (aan de hoeveelheid kak te zien een albatros) op mijn schouder gescheten, en nu dit.

Ik heb mazzel, de passen en de houder eromheen blijken toevallig in mijn platenkoffer te zijn gevallen vanuit mijn binnenzak de avond ervoor in Lübeck. De paniek slaat om in euforie: ik ben niet bestolen en kan nu gewoon ongeremd blij zijn om in Dresden te zijn, waar we vanavond in 'Blue Note' spelen. Ik speelde in november ook al in Dresden en Uwe's tactiek van mij steeds weer opnieuw te boeken begint nu zijn vruchten af te werpen: er zijn vanavond twee keer zoveel mensen als de vorige keer en ze kopen tot onze vreugde ook veel platen.

Na de show kwam er een man (Sascha) verklaren dat mijn album 'KYD' zijn leven beter had gemaakt. Hij zei het album veel gedraaid te hebben in de auto op en neer naar zijn vrouw die ver weg in Rostock woont. Zijn schoonmoeder, die vaak met hem meereed, was ook fan. Ik ben dol op complimenten en val deze man natuurlijk niet in de rede, zeker niet na zo'n schrale maandag in Lübeck.

Ik bestel een bier bij de eenarmige barman en heb aan de bar en had daarna nog wat gesprekken met Uwe over zijn studententijd in de DDR, Nele was na een liter limonade al knock-out te bedde. Morgen hebben we een dag vrij na zes shows op rij.

Op deze tour hebben we vooralsnog al onze treinen gehaald. Voor elk matig concert was er tenminste één geweldig. De balans: tot nu toe gaat het goed.

17 maart 2019
Marc Alenus