Nele Needs a Holiday & AWKWARD i in Duitsland - 13 t/m 16 maart

Busbabbels

Nele Needs a Holiday & AWKWARD i in Duitsland - 13 t/m 16 maart

AWKWARD I vond in Nele Needs A Holiday de ideale partner om Duitsland mee af te schuimen. Zo gezegd, zo gedaan. Deel twee van hun neerslag van de tournee vind je hieronder.

Tourblog #3 13 t/m 16 maart

13 en 14 maart: dag vrij en Berlijn

Een dag vrij na zes dagen op rij, wat een weelde. Ik had eigenlijk een videosessie gepland met iemand in Dresden, maar ik moet zeggen dat ik blij ben dat hij afzegde met griep, want dat was misschien te veel van het goede geweest.

Omdat deze opnames niet doorgaan, kunnen Nele en ik rustig gaan ontbijten bij mijn tourmanager en boeker Hanna, die ook taarten bakt bij een tentje dat heel toepasselijk 'Tanteleuk' heet. We hoeven daarbij vandaag gelukkig een keer niet te verhuizen uit het bandappartement boven de 'Blue Note' (waar we gisteren speelden), want het blijkt vandaag vrij te zijn en we mogen er nog een nachtje kosteloos bivakkeren.

Tijd voor cadeautjes en kaartjes naar huis. We zijn beide gesloopt en doen het rustig aan. We slenteren wat door de Altstadt, die na een onnodig geallieerd bombardement – de actie had geen enkel strategisch nut meer, maar het was, geloof ik, vergelding voor een Duits bombardement van Coventry - weer redelijk in oude staat is hersteld in tegenstelling tot de meeste Duitse steden. Dresden is daarom een elegante vertoning in vergelijking tot bijvoorbeeld Berlijn.

Als lunch eten we zuurkool en aardappelsoep in een supertruttige maar degelijke zaak en 's avonds vinden we een goede Indiër in de Neustadt. We gaan beiden erg vroeg te bedde. Ik kijk Champions League (Bayern – Liverpool, via het Belgische VTM) in bed en Nele is verslaafd aan de nieuwe Star Trek-serie (ze binget die avond drie afleveringen).

De volgende ochtend, de 14de, komt Hanna ons om elf uur ophalen met de auto. De tweede week van de tour zullen we hoofdzakelijk met de auto reizen, ook wel weer eens prettig, hoe betrouwbaar de Deutsche Bahn ook is. We rijden door de druilerige maartregen in Brandenburg naar Berlijn voor een optreden in de hoofdstad. Onderweg kocht ik ergens een broodje kaas bij een tankstation. Toen ik daar vroeg of ze ook mosterd hadden, zei de diensthebbende Reichsangestelte Brotverkauferin simpelweg: “Ja”, en ze ging daarna vrolijk verder met niksdoen, totdat haar de ingeving overviel dat ik die mosterd dan ook daadwerkelijk zou willen hebben in combinatie met het eerder genoemde broodje kaas. Haar mond viel open in een mix van lach en verbazing terwijl ze me het kleine zakje dan toch met enige terughoudendheid overhandigde: ze eten hier kortom geen mosterd bij de kaas. Al doende leert men.

Ik ben, denk ik, vandaag wat minder goed te genieten, want heb een klein opkomend griepje onder de leden. Bar Bobu blijkt, in Berlijn aangekomen, een kleine rokerige jazzclub te zijn, niet ideaal in mijn huidige fysieke staat, maar het zij zo. Het is de minst goede dag om ziek te zijn, want vanavond komen er vijf bekenden van me kijken uit Nederland, Duitsland en Italië. Ik wil dus een beetje fier voor de dag komen, als het even kan. Bovendien zijn ook onze boekers vanavond voor het eerst aanwezig.

Het is vaak lastig gebleken om een goede locatie te vinden voor opkomende singer-songwriters in Berlijn, maar Bar Bobu is eigenlijk een prima zaaltje. Het is goed gevuld met een man of vijftig. Het eten is er ook prima, als je ten minste van zwarte truffel houdt en niet lactose-intolerant bent zoals Hanna. Het publiek rookt gezellig de hele ruimte vol alsof het 1968 is en Nele en ik spelen ondertussen twee keer vijfenveertig minuten.

We rijden dezelfde avond nog terug naar Dresden, want dit is het enige optreden waar geen overnachting bij te regelen viel. We logeren bij Hanna. Daar slapen we uit en worden we met katers wakker. Van de rook, denk ik, want we hadden allebei niets gedronken. We zijn een uitermate braaf en gefocusseerd stel, Nele en ik, anders houden we dertien shows in veertien dagen gewoon niet vol. Dit is de eerste tour die ik volledig zonder alcohol doe en ik moet zeggen dat het me erg goed bevalt.

Voor we vandaag (voor de laatste keer deze tour) per trein naar Chemnitz vertrekken, doet Nele nog snel even een wasje met muffe kleding en haar in Lübeck gebruikte washandje. Ik postte nog een kaartje bij een kiosk alwaar ik een enorme veeg uit de pan krijg van de verkoper over de plaatsing van het postzegel. Ik had te veel geschreven in de rechterbovenhoek en was daardoor genoodzaakt om het postzegel rechtsonder te plakken. De postzegelverkoper vond het daarna nodig om mij tot drie keer toe te berispen voor mijn slordigheid. Dit soort praktijken worden hier diep in Duitsland duidelijk niet op prijs gesteld, hoe nederig ik mijn fout ook toegaf.

We eten daarna nog een medium Mexicaans ontbijt bij een zeer slechtgeluimde Californische uitbaatster en nemen vervolgens de tram naar Dresden Hauptbahnhof.

 

15 maart: Chemnitz

Daar vertrekt de trein naar Chemnitz, the city formerly known as Karl Marx Stadt (hij is er nooit geweest maar er moést ergens in de DDR tenminste één stad zo genoemd worden van de Partij). Home of 'der Nischel', een enorme bronzen harses (kop) van de grote man achter het 'isme'. Ik heb hier in het verleden al een keer of zes gespeeld en had hier veel vrienden, maar de meesten wonen nu in Berlijn of Leipzig en ik voel me vandaag (misschien daardoor?) wat “Lost in translation”, ontworteld en zonder tijdsbesef. De meeste plekken waar ik gespeeld heb bestaan ook niet meer.

Vanavond spelen we in Aaltra: een rokerige, maar charmante huiskamerachtige zaal bovenop een heuvel. Het doet me denken aan de jeugdsoos waar ik mijn tienerjaren doorbracht, de Pluu in Winsum. Ik voel me dus al weer wat meer op mijn gemak. Daarbij is er ook (in tegenstelling tot gisteren) een backstage. Dat is op een tour als deze echt iets waar Nele en ik ons op verheugen: rust voor de show, dat is gewoon echt nodig om goed te kunnen functioneren.

Bij aanvang blijken er toch nog twee oude vrienden in Chemnitz te wonen en iemand zong Sea Life mee. Dus er is wel iets blijven hangen van mijn vorige zes verblijven hier. De shows gaan goed, maar de mensen zijn kennelijk niet zo voor het kopen van albums in Chemnitz; misschien om de indrukwekkende drankinname voor, tijdens en na de show, niet te belemmeren.

We zijn tot tranen geroerd als blijkt dat onze geluidsman na het ontvangen van zijn loon van vijftig euro, veertig daarvan wil omzetten in platen van Nele en mij. Hij verklaarde daarbij dat hij tijdens de optredens de nodige ironie in de teksten vermoedde en dat dat – ironie - niet zijn sterkste punt was, maar dat hij er hard aan werkte. Prima avond al met al.

Na afloop vertrekken Nele en ik per taxi naar een jeugdherberg aan de rand van de stad. We hebben bij aankomst redelijk veel moeite met het elektronische sleutelsysteem, maar het lukt ons met de laatste krachten toch de zomerkampachtige kamers binnen te komen, om daar vervolgens onze bedjes op te maken en vredig naar dromenland te vertrekken

 

16 maart: Mannheim

De volgende ochtend komt Hanna ons weer om elf uur ophalen. We rijden door de aanhoudende regen in een uur of vijf naar Mannheim. Daar aangekomen, lijkt het op Frankrijk en daar waren we wel even aan toe na het grijze Karl Marx Stadt. De zon schijnt en het is een stuk warmer. We spelen in een oud badhuis, dat nog tot 1998 als zodanig gebruikt werd. De badkamers doen in de huidige staat ietwat denken aan cellen in een gevangenis, maar wel op een elegante manier, niet treurig.

We eten veganistische, zwarte bonenburgers met alcoholvrij bier en Nele's favoriete drankje, Apfelschorle, bij een tent die Rost heet. Heel druk en gezellig, onze posters hangen op de muur.

We worden goed verzorgd. In de backstage (yessss) ontmoeten we de derde act van de avond: Lauren Napier. We stelden ons aan haar voor en informeerden naar wat wetenswaardigheden, maar Lauren verklaarde al snel met een glas rode wijn in de ene en een James Baldwin-boek ('Going To Meet The Man') in de andere hand dat ze een “nomadisch wezen was” dat “boeken beter gezelschap vond dan mensen”. Die reactie haalde de pret wel een beetje uit de sociale interactie wat ons betreft. Dus wij richtten ons ook snel weer op onze eigen boeken, want Nele, Hanna en ik kunnen allen ook lezen.

Het optreden was goed bezocht en vooral Nele verkocht tot mijn grote jaloezie veel meer platen dan ik. Net op het moment dat ik me daar met enige moeite overheen had gezet, liet Nele tot mijn grote verbazing in het bandappartement waar we zouden slapen een luide scheet in mijn aura tijdens het verdelen van de bedden in de kamer. Ze begint zich ruikbaar meer en meer op haar gemak te voelen in ons gezelschap.

Na Nele's territoriale markeringsactie zit er voor mij niks anders op dan het bed te nemen in de hoek van de kamer waar de gaslucht nog niet is doorgedrongen. Haar vriend zou jaloers zijn geweest als hij wist dat ik dit had meegemaakt, zegt Nele. Het is kortom de hoogste tijd om de reis voort te zetten naar Passau in Beieren, mijn favoriete deel van Duitsland.

22 maart 2019
Patrick Van Gestel