Nele Needs a Holiday & AWKWARD i in Duitsland - 17 t/m 20 maart

Busbabbels

AWKWARD I vond in Nele Needs A Holiday de ideale partner om Duitsland mee af te schuimen. Zo gezegd, zo gedaan. Deel twee van hun neerslag van de tournee vind je hieronder.

Tourblog #4 16 t/m 20 maart

17 maart 2019 – Passau

Tijdens de zuidelijke reis naar het beloofde land Beieren is het net alsof we het voorjaar tegemoet gaan. De hele rit schijnt de zon. Als we Passau, aan de voet van de Alpen en de oevers van de Donau, binnenrijden aan het einde van de dag, is het er nog altijd zomers zacht.

We maken een korte check-in bij de zaal die Der Zauberberg heet. Ik dacht dat het misschien vernoemd zou zijn naar dat bekende boek van Thomas Mann over een ziekelijk kuuroord, maar de geluidsman vertelde me dat de zaal tot voor kort een discotheek was en dat het toveren dus meer met discoballen dan met literatuur te maken heeft.

Dat deze zaal een oude disco is, beantwoordt meteen een hoop vragen die we bij aankomst hadden over het design binnen. Der Zauberberg blijkt een enorme danskelder te zijn, die van de vloer tot aan het met piepschuim geïsoleerde plafond voorzien is van (geluidsisolerende?) bedekking, discoballen, rookmachines en laserbelichting. Niet wat we verwacht hadden voor een singer-songwriterconcert op zondagavond. Het personeel zegt dat het hier op zondag met singer-songwriters altijd heel lekker loopt. Het zal wel, we zullen wel zien.

Na de soundcheck gaan Nele, tourmanager Hanna en ik nog snel even een voorjaarswandeling maken in het zoele stadje. We zijn niet de enigen; de hele stad is aan het wandelen. Alle stelletjes in Passau hebben deze (eerste?) lentedag kennelijk omarmd alsof het de rituele afsluiting van de winter betreft. Heel liederlijk en poëtisch allemaal. Ons reisgezelschap is dan ook in uitstekende stemming vandaag. Wat de zon al niet vermag.

We eten bij terugkomst in de zaal chili-con-knödel (chili met immense deegbal) en al snel wordt duidelijk, na het verorberen van deze excentrieke delicatesse, dat de zon weinig tot geen invloed heeft op de opkomst van vanavond. Maar omdat ik niet van plan ben om zo’n detail deze goddelijke dag te laten verpesten, besluiten we de sofa’s (die overal tegen de muur staan opgesteld) voor het podium te zetten zodat de tien bezoekers ten minste een ontspannen positie kunnen innemen tegenover het dominant aanwezige podium.

Dat blijkt een goede ingreep want wonder boven wonder is de show toch best heel leuk. De mensen, die we inmiddels allen bij naam kennen, kopen nog wat platen, er worden foto’s gemaakt en we ruimen ons boeltje maar weer op om te gaan overnachten in het bandappartement. Dat onderkomen blijkt in een oude tabaksfabriek te zijn, waar zich nu een metalpodium slash oefenruimte-complex heeft gevestigd.

Het is er een enorme metal-ravage: overal posters met honderden onleesbare apocriefe bandnamen (de “beste” vond ik Choked By Own Vomits, verantwoordelijk voor het album ‘Shit World’). Alles behalve de drie stapelbedden waarin we zullen slapen, is vies en het plafond stort bijna naar beneden door een venijnige lekkage uit 1980. Hoe dan ook, we slapen er prima en worden ook weer wakker zodat we ons op deze miezerige maandag kunnen realiseren dat er geen mooiere poëzie bestaat dan Satanistische: “Rape the limbless cadaver!”

 

18 maart 2019 – Graz

Op naar Oostenrijk. We spelen vanavond in Graz, een plek die ik al ken van een vorige tour. Eén van mijn favoriete plekken, dus ik verheug me op het weerzien met promoters Peter en Michael. Het weer is vannacht alweer omgeslagen en het is koud in de bergen op weg naar Graz.

Er was geen douche in Passau maar we hebben in Graz een comfortabel hotel. Dus we zijn zo vroeg mogelijk vertrokken om er optimaal gebruik van te kunnen maken. Na een uur of twee rijden komen we er echter achter dat Google Maps ons weer terug blijkt te sturen naar Passau. In de buurt van de Duitse grens maken we plotseling een (rationeel onverklaarbare) u-turn en vervolgens zijn we dan eindelijk echt op weg in zuidoostelijke richting.

De reis is hoe dan ook niet erg lang en we komen daarom toch vroeg in de middag alweer aan in Graz. Heel fijn om hier weer te zijn. We douchen in een badkamer met bad (duh), hebben alle drie een eigen kamer en lunchen ergens met Flammkuchen in de stad. Vervolgens gaan we even allemaal onze eigen weg, als Hanna voorstelt dat een beetje “alone time” wel op zijn plaats is van tijd tot tijd. Ik beklim tijdens deze sociale pauze de Schlossberg vanwege het mooie uitzicht op de stad en gewoon omdat ik dat de vorige keer ook al gedaan had (en alle muzikanten zijn bijgelovig).

Tijdens een gesprek met mijn vriendin kom ik er chter dat mijn (drie!) kaartjes nog niet zijn aangekomen. Ik hoop dat het niet met de positionering van mijn postzegels te maken heeft!

De avond verloopt verder volgens verwachting. We eten erg lekker in het restaurant boven Die Scherbe, de gezellig duistere kelder waar we deze maandag spelen voor een dikke veertig man. Na afloop blijven we even hangen met de promoters tot het twaalf uur is en dan heffen we in vier talen liederen aan ter ere van Nele’s (om en nabij) vijfentwintigste verjaardag. De barman serveert ons ter ondersteuning een dienblad Averna-Sours (best lekker). We nemen er beiden eentje, hoewel we eigenlijk niet drinken natuurlijk en morgen moeten we extra vroeg op voor de lange (zeven/acht uur durende) reis naar Esslingen.

 

19 maart 2019 – Esslingen

Het is een behoorlijk klote-eind rijden naar Esslingen (het klinkt leuker dan het leest), maar het is wel een erg mooi middeleeuws, niet gebombardeerd, stadje in de buurt van Stuttgart. We spelen in een oud filmhuis, de mooiste zaal van deze tour.

We worden daar ontvangen door een groep enthousiaste jonge gasten, die ons voor de show mee uit eten nemen bij een prima Italiaan. Ze bieden ons een korte Verdauerungs- (d.w.z. verterings-) wandeling door de pittoreske stad aan. Onderweg stoppen we bij één van de vele juweliers van de stad, die nog open blijkt te zijn en daarbij eigendom van de vriendin van onze promoter Christoff. Ik koop er een paar kleine cadeautjes en de edelsmid-vriendin van Christoff zal me die gunst later deze avond terugbetalen door twee AWKWARD i lp’s te kopen.

De prachtige zaal is vanavond helaas niet vol, maar toch is de opkomst niet slecht, als je bedenkt dat dit de eerste keer is dat er hier een optreden georganiseerd wordt. De “loge” fungeert er als een soort aristocratische backstage, die over de stoelen van de zaal uitkijkt. Het plafond is er lager dan ik dacht en ik stoot er dan ook misselijk hard mijn hoofd, als ik me tijdens mijn dagelijkse headspace-meditatie genoodzaakt zie me opeens te moeten verplaatsen: “Nice soft focus, as you take some nice deep breaths, in through the nose, out through the mouth”.

Na afloop van de bevredigende show (geweldig geluid) slapen we aan de Dieselstrasse, alwaar de moederzaal van de Dependance (waar wij speelden) gevestigd is. Het blijkt een nieuwbouwcomplex te zijn dat doet denken aan alle nieuwbouwzalen in Nederland? die niet van elkaar te onderscheiden zijn. Ik ben blij dat we in de filmzaal gespeeld hebben, al zijn de voorzieningen hier wel voortreffelijk.

Behalve de bedden dan. In het bandappartement staat een anderhalf-persoonsbed voor Nele, een luchtbed voor mij en een roodlederen bank voor de tourmanager, die gelukkig verklaarde overal te kunnen slapen.

 

20 maart 2019 – Köln

De volgende ochtend komt promotor Matze ons ontbijt en gage brengen. Het eerste eten we in de stralende zon op, het laatste delen we, zoals gewoonlijk, in tweeën. Daarna vertrekken we voor het laatste van de dertien (13!) optredens van deze inmiddels toch wel memorabele tour.

Bij de eerste tankstop onderweg ram ik zonder pardon keihard de deur van Hanna’s auto dicht tegen de binnenkant van mijn scheenbeen, waardoor het lopen een tijdje lastig is en het vloeken me afgaat als diarree. Hanna heeft gelukkig een lauwe fles Club Mate (idealistisch frisdrankje met cafeïne) in de auto liggen en daarmee verdoof ik de impact van deze ongelukkige actie.

Het ritje naar Köln verloopt verder vrij zonnig in de wetenschap dat mijn vriendin Rosa, Nele’s manager Jef en ook mijn Duitse pr-man Jörg straks bij ons optreden in Die Wohngemeinschaft aanwezig zullen zijn. Tourmanager Hanna zal ons afzetten bij de zaal, maar dan meteen verder reizen om haar (zieke) oma te bezoeken ergens in de buurt. Begrijpelijk maar wel beetje jammer want de sfeer verandert altijd merkbaar als de groepsdynamiek zich wijzigt. Door Hanna’s afscheid lijkt de tour opeens al te eindigen voordat hij goed en wel afgelopen is.

Maar goed, we krijgen er Jef, Jörg en Rosa voor terug, dus het valt ook allemaal wel mee. Je wordt onherroepelijk altijd melancholisch op zo’n laatste dag. Het optreden (en het eten) in Die Wohngemeinschaft gaf geen problemen. We spelen in een klein theaterzaaltje naast het hostel dat ook bij Die WG hoort. De zaal is halfvol en dat is prima voor een woensdagavond in Köln. Nele en ik laten na afloop nog een ceremoniële laatste foto maken voor onze tourblog. Ze slaapt, net als Hanna, namelijk niet in Köln, want ze rijdt vanavond nog met manager Jef mee naar huis.

Ik praat nog lang na met mijn pr-man Jörg, die tot mijn aangename verrassing erg meeleeft met het wel en wee en de toekomst van AWKWARD i. Ik realiseer me dat ik al tien jaar en drie albums met hem samenwerk, maar dat gebeurde tot nu toe helemaal via e-mail. Ik ben blij dat daar op deze laatste lenteavond in Duitsland een einde aan is gekomen. Binnenkort ga ik op bezoek bij Jörg voor een diner in zijn thuisstad Düsseldorf. Living the dream…