Night Demon - 'Year Of The Demon'
Drie Amerikanen die de hoogdagen van de klassieke hardrock laten herleven. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je opgroeit in Californië met hardcore punk. Maar waar een wil is, is een weg. Vanaf die eerste noten in 2010 staat deze band te boek als de redders van een genre, dat bijna dood was en enkel nog gebracht werd door oude mannen. Night Demon bewees dat het ook anders kan en dat je helemaal niet op pensioengerechtigde leeftijd moet zijn om hardrock glans te geven. Dat onderstrepen ze nog maar eens met de verzamelaar 'Year Of The Demon'.
Deze verzamelaar is er trouwens gekomen, omdat de band ter ere van de tiende verjaardag vijf singles op een rij uitbracht met op de A-zijde een eigen nummer en aan de andere kant een cover van een favoriet nummer. De singles vlogen als warme broodjes over de toonbank en waren al snel collector's items. Om iedereen de kans te geven om die nummers te pakken te krijgen, werd 'Year Of The Demon' uitgebracht.
Die vijf nummers staan nu netjes op één cd of vinyl, waarvan de eerste zijde werd gereserveerd voor de originele nummers, te beginnen met Empires Fall, het eerste nieuwe nummer in drie jaar trouwens voor de band, die bijna constant op tour was. De openingstrack staat bol van de woe-ahs en sterke melodieën en katapulteert je meteen terug naar de jaren tachtig. Kill The Pain gaat zowaar nog een stapje verder en klinkt als een NWOBHM-band. De song werd trouwens opgenomen onder het goedkeurend oog van producer Flemming Rasmussen, die onder andere ook present tekende op Metallica’s 'Ride The Lightning' en 'Master Of Puppets'.
Are You Out There klinkt minder gedateerd en iets moderner, jaren tachtig in een 2022-jasje, Vysteria gaat dezelfde weg op: een stevige hoofdschudder, van amper drie minuten. De vijfde en laatste single in de rij mocht iets speciaals zijn en dat is het ook. De band liep toevallig de originele gitarist van Scorpions, Uli Jon Roth, tegen het lijf op het Hell Over Hammaburg-festival in Duitsland. Zanger Jarvis Leatherby mocht meteen de beste Klaus Meine-impressie bovenhalen, want de Duitse gitarist wilde met plezier enkele oude Scorpions nummers met deze jonge Amerikaanse band spelen en zelfs opnemen. In Trance en Top Of The Bill zijn het resultaat.
En daarmee is de toon gezet voor de tweede kant van het album, waar we toch vooral stomende versies terugvinden van 100mph, van Cirith Ungol, gezongen door orginele zanger Tim Baker, The Sun Goes Down van Thin Lizzy en een live cover van Iron Maidens Wasted Years. De drie Amerikanen blijven uit respect voor de nummers overal dicht bij het origineel. En dat siert hen, maar hier zit tegelijk ook het probleem van dit album: de eigen nummers zijn knallers die hun gelijke niet kennen. De covers zijn dan weer leuk om als band in je setlijst op te nemen, maar om daar een half album mee te vullen (zeker als je zo dichtbij het origineel blijft)...? Dan prefereren wij toch de oorspronkelijke versies.
Geen paniek: de redders van de hardrock - want dat zijn ze zonder twijfel - zullen later dit jaar, ergens in november, een nieuw album uitbrengen en daarvoor zal de band terug een Europese tour ondernemen, deels met Midnight, deels met Cirith Ungol. En ook België staat op het lijstje.