Onze Seleção

Wiki

Afgelopen maandag bleken de elf Japanse bands die we selecteerden op de valreep toch niet opgewassen tegen de ultieme Belgische counter. Oef.

We hopen van harte dat onze muzikale Seleção in dezelfde val trapt (maar we houden datzelfde hart vooral heel hard vast).

Ongeveer alles in Brazilië swingt, maar laten we de meest flitsende bands toch maar in de spits opstellen. Heel af en toe geraakt een Braziliaanse band van over de Atlantische Oceaan tot bij ons, een tiental jaar geleden was CSS (ofte Cansei De Ser Sexy) daar eentje van. Op de tonen van Alala mogen de Brazilianen wel eens scoren tegen de Rode Duivels (één keertje dan, ok?).

Even vrolijk worden we van Monokini, het Braziliaanse antwoord op onze culthelden Stereolab. Een band die ook nog een nummer heeft dat Sun, Sea and Soccer heet, konden we toch niet uit de selectie weren? Ze brachten maar een album uit, “Mondo Topless”, maar probeer vooral niet om de bandnaam en/of de albumtitel te googelen (of kuis achteraf minstens je cache op). Ondertekende schuimde ooit platenzaken in Rio af op zoek naar de plaat, en kreeg vooral fronsende wenkbrauwen als antwoord op de bandnaam…

Jorge Ben heeft zijn bossanova en samba graag met een snuifje funk. Een killer mix in de zestienmeter, vrezen we. Força Bruta kwam uit in 1970, het jaar waarin Brazilië in de finale Italië klopte met een droge 4-1 en voor de derde keer wereldkampioen werd. Geen al te brute kracht in Kazan, alsjeblieft!

De war for territory wordt uitgevochten op het middenveld. Een ploeg zonder Sepultura is dus ondenkbaar. We hadden - de blik op Neymars gezicht net na het affluiten van de match indachtig - evengoed voor Sepultura's vroege meesterwerk Desperate Cry kunnen opteren, maar laten we toch maar bescheiden blijven.

Vorig weekend nog op Couleur Café en vrijdag in Kazan: Metà Metà, protégés van Tony Allen (de Nigeriaanse drummer die vorige week al uit het WK werd geknikkerd - het wekt enigzins vertrouwen...).

Als spelverdeler op het middenveld, schuiven we Amon Tobin in de selectie. Altijd goed om een bende bronstige sjotters op te fokken.

Voor de verdediging was het moeilijk kiezen tussen Elis Regina en Tom Jobin. Al goed dat die Braziliaanse muzikanten al eens graag in duet gaan met elkaar. Nu is het vooral afwachten of de VAR opmerkt dat er eigenlijk 12 Brazilianen op het veld staan…

We hopen dat Lukaku, Hazard en Mertens een feestje willen bouwen vooraan. Waarom dan geen vleugje soul in de Braziliaanse verdediging injecteren? Niemand beter daarvoor dan Tim Maia (zelfs al is ie eigenlijk al twintig jaar dood - wat dan weer compenseert voor het opstellen van Regina én Jobin...).

Om van dat Belgische feestje toch maar geen doelpuntenschietkraam te maken, mag Labirinto van de zestienmeter een doolhof maken (pardon de erg flauwe woordspeling!). Postrock en voetbal: één front (vraag het maar aan Mogwai en Zidane).

Wedden dat Batshuayi ergens in de tweede helft het veld op mag? De psychedelische rock van Os Mutantes mag Batshu in de war brengen en op een paal naar keuze doen trappen ("neeeeee!"). Alweer een song uit 1970. Ze ruiken bloed (en een zesde wereldtitel), die Brazilianen!

Vrienden van Devendra Banhart zijn vrienden van ons, dus mag Rodrigo Amarante niet ontbreken. Zijn rol is vooral om vanuit het doel onze aanvallers in de ogen te staren en in slaap te wiegen net op dat moment wanneer De Bruyne of Kompany een wereldpass naar voor sturen. Een gewaarschuwd man is er twee waard (voilà, we zijn ook met twaalf!). Nvdr: Alisson mag trouwens niet het doel, want de Pixies zijn geen Brazilianen.

Om het af te leren, schuiven we ook al twee mogelijke invallers naar voor. Capital Inicial is een kanshebber. Met hun Braziliaanse postpunk/new wave, gekruid met saxofoon, verblijdden ze de wereld tussen 1982 en 1996 met zeven albums om in 2000, net als Nirvana, een van hun grootste successen te boeken met hun MTV Unplugged album. U had er nooit van gehoord? Geen nood, de oude rakkers leven nog en brachten in mei nog een nieuwe single uit. Wij houden wel meer van hun oude, maar nog altijd frisse geluid.

Van hetzelfde schap geplukt: Plebe Rude. Deze Braziliaanse versie van The Kids zorgden in 2012 voor het alternatieve Braziliaanse volkslied.

 

We hadden tenslotte nog een flets grapje over de betreurde charmezanger Benny Neymar, maar dat laten we wijselijk achterwege.

 

Next up: als (als?) de Rode Duivels dan toch die halve finale in Sint-Petersburg zouden halen, laat het dan toch tegen Frankrijk zijn. Want op zoek gaan naar een Uruguayaans muzikaal elftal lijkt een even zware opdracht als… umm… winnen van die Brazilianen?