Pere Ubu - 'Les Haricots Sont Pas Salés 1987-1991' (RE:Intro)
RE:introducing
De derde en finale muziekbox, die het verleden van de legendarische indierockband Pere Ubu belicht, is een feit. Ditmaal zijn ‘The Tenement Year’, ‘Cloudland’ en ‘Worlds In Collision’ gebundeld. Extra interessant is echter dat ook het bizarre ‘Lost Album’ eindelijk aan het grote publiek wordt geopenbaard.
Vanaf beginjaar 1975 tot halfweg de jaren tachtig is het verhaal van het experimentele gezelschap even turbulent als de samenstelling ervan. Stichter en zanger David Thomas laat de muzikale excessen helemaal exploderen in zijn soloproject met Wooden Birds alvorens Pere Ubu in 1987 de rangen opnieuw stevig sluit met het psychedelische ‘The Tenement Year’ en een langeretermijnsamenwerking aangaat met platenfirma Fontana.
Bizar en geniaal kruisen opnieuw de degens in een plaat die varieert van funky indie tot spacerock, noisepop tot jazzpsychedelica. Met de aparte, hoekige en percussieve drumstijl van Chris Cutler en de op- en neerhikkende, vocale grillen van Thomas voorop – de vergelijking met Brian Ferry's Roxy Music is vaak treffend – maakt Pere Ubu zijn freewheelende doe-het-zelfstatus helemaal waar. Gezapigheid vindt via een trekzak zijn weg in het zwetsende, folky Bushman’s Honeymoon en chaos doet intrede in de postpunknoise van Rhythm King, een track die de titel helemaal waarmaakt. Gooi daarover constant bizarre, wegdraaiende samples, elektronische geluiden of vervormingen die de eigenwijsheid vervolmaken en je begrijpt dat dit verrijzingsalbum geen seconde verveelt.
Bij opvolgers ‘Cloudland’ en ‘Worlds In Collision’ verdwijnt de drukke elektronica en halen de circusartiesten van de indiemuziek alles uit de kast om meer te poprocken en minder te benevelen. Scherpte tekent zich af in grillige, haast mathematische gitaarpartijen en een unieke drum- en bassamenwerking. Pere Ubu zoekt grooves op in een song als Flat met die rollende basrif en jengelende gitaar en spoken word-samples en lijkt daarmee de weg te plaveien voor tijdsgenoten Primus. Zelfs de bewust wankelende, op- en neerwippende zang van David Lynn Thomas - ergens tussen David Byrne en John Lydon in - past mooi in het plaatje. De doorbraak met de enige song die MTV echt oppikte, het rommelige Waiting For Mary, opent eindelijk de poort naar het grote publiek. Met album ‘Worlds In Collision’ vervolmaakt de band de experimentele popstatus en eindigt de samenwerking met Fontana om, na het vertrek van keyboardspeler van het eerste uur Allen Ravenstine, alweer een nieuwe muzikale weg in te slaan.
In deze creatieve periode gooit de band ook een berg singles en b-kantjes op de markt, die al even snel collector's item worden als de oorspronkelijke pressings van de platen zelf. Die bundelt Pere Ubu in wat ze zelf ‘The Lost Album’ noemen, een plaat die nooit officieel wordt uitgegeven. Songs als Like A Rolling Stone, Invisible Man of Around The Fire komen pas na zeventien jaar terecht bij het grote publiek als extra tracks bij de heruitgave van ‘Worlds In Collision’ in 2007, maar krijgen nu samen met acht andere, quasi vervolmaakte demo’s toch eindelijk een zelfstandige status.
Netjes gesitueerd tussen ‘The Architecture Of Language 1979-1982’ en ‘Drive, He Said 1994-2002’, is deze Fontana-periode-box misschien nog het meest stabiele verhaal van Pere Ubu. Toegegeven, negenendertig tracks ofte tweehonderd minuten muzikale eigenwijsheid is stevig slikken en vraagt om een langetermijnconsumptie. Maar het blijkt een historie vol verwondering, openbaring en vele, aangename, muzikale prikkels.