PONI - Echoes In A Hollow Room

Introducing

PONI staat voor Person Of No Importance. PONI is ook het alter ego Tjeerd van Erve (Ervelien). Overdag is hij leraar, zijn avonden vult hij met muziek.

Uit de unieke hoes kunnen we afleiden dat het Van Eerve menens is. Hij gelooft oprecht in het handvol songs dat hij aan de buitenwereld laat horen. Er is geen opsmuk, geen commerciële deal. Op 'Echoes In A Hollow Room' hoor je hem in zijn eentje aan het werk. Het album laat zich het best beluisteren als de schemering valt. Van Eerve begeleidt zichzelf op gitaar en zingt wat er allemaal in zijn hoofd zit en op zijn lever ligt.

Eenvoud siert. Dit is een album vol rauwe emotie dat je om een of andere reden niet los kan laten. Noem het lo-fi-minimalisme als je wil, feit is dat Van Eerve net door zijn charismatische en sympathieke aanpak indruk maakt.

De plaat is erg persoonlijk. De zang brengt die van een gepijnigde Eddie Vedder in herinnering. De akoestische insteek is dan weer verwant aan de pakkende Americana van wijlen Jason Molina (Songs: Ohia).

De kale opener Constants klokt op slechts twee minuten twintig af. Ook Hollow Room is niet veel meer dan een echo in een verlaten kamer. Maar dan is er Regrets, een wat meer uitgewerkt nummer, dat zijn titel ruimschoots waarmaakt. “Sometimes it burns like hell”, zingt Van Eerde oprecht. Gaandeweg spuugt hij diezelfde regel talloze keren uit.

Ook Mark My Soul, nog een wat langere track, moet het hebben van een sobere lo-fi aanpak. De resterende tracks neigen naar depressie (Giant Slayer) maar ook naar loutering en overlevingskracht. Zo heeft afsluiter Storms met de rammelende gitaartjes een eerder folky inslag. 

'Echoes In A Hollow Room' is een werkstuk met een intens emotionele inslag, waarmee hij ongetwijfeld de nodige zieltjes zal winnen voor zijn muziek.